Lingua publica
Lingua publica est lingua quae in constitutione civitatum provinciarumque talis designatur. Ergo civitates et provinciae sine constitutione linguam publicam habere non possunt.
Dimidia pars terrae in orbi terrarum linguam publicam habet. Alii solum unam (e.g. Germania et Iaponia), alii aliquot habent (e.g. Helvetia, Luxemburgum, Singapura, Africa Australis). Aliquibus civitatibus una lingua publica toti civitati exstat, sed in partibus eius aliae linguae linguae publicae sunt. Inter exempla numerantur Hispania et Italia. Civitates Foederatae Americae et aliae nullam linguam publicam habent, sed aliquae provinciae eam habent. Aliae denique nullam habent, neque civitas neque partes suas.
Propter praeteritum coloniae in aliquibus civitatibus Africae et in Philippinis lingua publica non est lingua nationalis neque lingua maxime usurpata. Ob nimium nationis studium lingua nationalis Irlandiae est lingua Hibernica, sed solum parva pars populi ea utuntur.
Res linguae publicae in aliquibus terris fons discordiae gravis est (e.g. Belgica).
Nexus interni
- Index linguarum sollemnium Indiae
- Lingua agendi
- Lingua auxiliaris internationalis
- Linguae officiales Unionis Europaeae
- Linguarum officialium catalogus
- Lingua normata
- Officialis
- Sermo patrius
Bibliographia
[recensere | fontem recensere]- Nakanishi, Akira. 1982. Writing systems of the world: alphabets, syllabaries, pictograms. Rutlandiae Montis Viridis et Tocii: C. E. Tuttle Co. ISBN 0804812934.
 |
Haec stipula ad linguam vel ad linguisticam spectat. Amplifica, si potes! |