Egeria

Vide etiam paginam discretivam: Egeria (discretiva).

Egeria nympha, una ex Camenis, aetatem cum Diana in nemore Aricino agebat. Nobilissima est ob colloquia quae noctu cum rege Sabino Numa Pompilio (qui Romulo regno successerat) habuisse narratur. Nam is Romanos feroces bellatores esse videns metu deorum mitigandos eorum animos censuit ut tam domi pacis artibus quam foris belli excellerent. Itaque multa ad religionem et sacra caerimoniarum pertinentia instituit quae Romanos ad fidem, iustitiam, pietatem ceterasque virtutes exhibendas stimularent. Ne tamen omnia ista ad libidinem ex mente sua excogitasse, sed ex voluntate deorum instituisse videretur simulavit deam Egeriam secum noctu congredi solere et quae diis placerent monere^[1]. Ita Numa Pompilius conditor religionis et morum Romanorum merito appellari potuit.

Egeriam nonnulli antiqui auctores ab egerendo (id est egerendo fetum ex alvo matris) dictam voluerunt quod una cum Diana parturientes feminas adiuvabat. Moderni vero auctores plerique istam cognationem recusant, et nomen eius Tuscum esse putant (quod tamen probari non potest).

Nonnullae modernae linguae Europae Egeriam vocabulum acceperunt quo designaretur femina cuius consiliis vel monitis occultis homo nobilis aliquid ageret.

Notae

↑ Ovidius Egeriam uxorem Numae fuisse vult ac tam diu eius mortem flevisse donec Diana eam in fontem mutaret.
Augustinus attamen in Egeria symbolum hydromantiae videt : "Quod ergo aquam egesserit, id est exportaverit, Numa Pompilius, unde hydromantian faceret, ideo nympham Egeriam coniugem dicitur habuisse, quem ad modum in supradicto libro Varronis exponitur." De Civitate Dei, VII, 35. Cf. Varro, Logistoricon (De cultu deorum), fr. 43.

Fontes

Dionysius Halicarnassensis, libro secundo Antiquitatum Romanarum 60-61.
Ovidius libro quinto decimo Metamorphoseon 487-492 et 547-555.
- libro tertio Fastorum 261-294 et libro quarto 669-670.
Plutarchus, Vita Numae capitulis quarto et octavo(10).
Strabo, Geographica V.3.12
Titus Livius libro primo ab Urbe condita, capitibus 19 et 21.
Vergilius libro septimo Aeneidis versibus 763,775.

Plura legere si cupis

Marco Fucecchi, "Carmenta ed Egeria : due ispiratrici silenziose nei Fasti di Ovidio", Dictynna, 2017: 14.
Maria-Paula Loicq-Berger, Un album royal : Égérie et Numa, Folia Electronica Classica n.9(2005) Francice
- D'Égérie à égérie. Histoire d'un mot-image, in 'Images d'origines, origines d'une image. Hommages à Jacques Poucet', Louvanii, 2004, p. 297-313 ISBN 2-87209-751-1

[1] Ovidius Egeriam uxorem Numae fuisse vult ac tam diu eius mortem flevisse donec Diana eam in fontem mutaret.
Augustinus attamen in Egeria symbolum hydromantiae videt : "Quod ergo aquam egesserit, id est exportaverit, Numa Pompilius, unde hydromantian faceret, ideo nympham Egeriam coniugem dicitur habuisse, quem ad modum in supradicto libro Varronis exponitur." De Civitate Dei, VII, 35. Cf. Varro, Logistoricon (De cultu deorum), fr. 43.

[1]