Jump to content

Ismail al-Faruqi

Nexus addere
E Vicipaedia

Hanc paginam intra 3 menses augere oportet.

Cuique paginae opus est: 1. lemmate paginae nomine congruente; 2. textu, qui rem definit notabilitatemque eius exprimit; 3. fonte externo certo; 4. nexibus internis ex hac pagina et ad hanc paginam ducentibus.

Nulla Vicipaediae Latinae pagina huc annectitur.
Quaesumus in alias commentationes addas nexus ad hanc paginam relatos. Quo facto hanc formulam delere licet.

→ Interpretationes vernaculae

Haec commentatio vicificanda est ut rationibus qualitatis propositis obtemperet.

Quapropter rogamus ut corrigas, praecipue introductionem, formam, nexusque extra et intra Vicipaediam.

Latinitas huius commentationis est pessima.
Ut teneantur, commentationes bona Latinitate scribendae sunt et cum vera sapientia.
Rescribe igitur, si potes, aut formulam {{succurre}} suppone. Si praeter hebdomadem errores maneant, commentatio delebitur.

English language
English language
English

The Latin of this article is not good enough. An article needs a minimum level of Latinity to be retained. To save it, please rewrite it, if you can, or replace this header with {{succurre}}. If the page is not improved within one week it will be deleted.

Deutsch
Deutsch
Deutsch

Die Latinität dieses Beitrags ist nicht ausreichend, um sprachliche Mindestanforderungen zu erfüllen. Schreiben Sie ihn bitte neu, um ihn weiterhin bei Vicipaedia zu halten, oder geben Sie hier die Formel {{succurre}} für ein Hilfeansuchen ein. Bleibt er so, wird er nach einer Woche entfernt.

Esperanto
Esperanto
Esperanto

La latina stilo de tiu ĉi artikolo tute ne kontentigas ne plenumante eĉ la minimume necesan latinecnivelon. Por daŭrigi ĝian ekziston bv. reskribu ĝin aŭ metu tie ĉi la helposignon {{succurre}}. Post kontinue mankanta pliboniĝo ĝi forigotos.

Ismaʻīl Rājī al-Fārūqī (die Ianuarii 1, 1921 – die XXVII Maii, 1986) fuit philosophus Palaestino-Americanus notus ob eius contributiones ad studia Islamica et dialogum inter religiones. Multos annos apud Universitas Al-Azhar in Caius egit et in universitatibus Americae Septentrionalis, inter quas Universitas McGill in Montrealium, Canada. Al-Faruqi fuit Professor Religionis apud Universitas Templorum, ubi programmatum Studia Islamica fundavit et moderavit. Etiam fundator fuit Institutum Internationale de Cogitatione Islamica (IIIT). Plus quam 100 articulos et 25 libros edidit, inclusis Christian Ethics: A Historical and Systematic Analysis of Its Dominant Ideas et Al-Tawhid: Its Implications For Thought And Life.

Vita et Educatio[recensere | fontem recensere]

Al-Faruqi natus est in Jaffa, in Palæstina sub Mandato Britannico.[1] Pater eius, 'Abd al-Huda al-Faruqi, fuit Iudex Islamicus (qadi). Al-Faruqi primam educationem religiosam domi et in moschea locali accepit. Anno 1936, frequentare coepit Collège des Frères de Jaffa, a Dominicanis Gallicis fundatum.

Anno 1942, scriba societatum cooperativarum sub gubernio Mandati Britannici in Hierosolymis creatus est. Anno 1945, praefectus regionis Galilaea factus est. Post Bellum Arabico-Israelicum 1948, al-Faruqi in Beirut, Libanon migravit, ubi apud Universitatem Americanam Beirutensem studuit. Postea apud Universitas Indianae nomen dedit, M.A. in philosophia consecutus est cum thesim The Ethics of Reason and the Ethics of Life (Kantian and Nietzschean Ethics) inscriptam anno 1949.[2]

In thesim magistralem, al-Faruqi ethicas Immanuel Kant et Friedrich Nietzsche perpendit. Secundum M.A. in philosophia ex Universitas Harvardiana anno 1951 consecutus est et Ph.D. cum thesim On Justifying the Good ex Universitate Indianae anno 1952 obtinuit.[3] In thesim doctoralem, al-Faruqi argumentatus est valores esse absolutae, essentiae sui existentes, per intuitionem emotionalem a priori notae. Theorias suas in usum phenomenologiae Max Scheler et studia ethica Nicolai Hartmann fundavit.[4][5]

Studia eius eum ad conclusionem duxerunt quod absentia fundamenti transcendentis ad relativismum moralem ducit, eum ad hereditatem Islamicam suam revidendam incitans. Intra sex annos adventus in Civitatibus Foederatis, recognovit necessitatem pleniore studio Islam, quod eum ad studium apud Universitas Al-Azhar in Aegypto duxit. Cum Civitatibus Foederatis reliquit, novas quaestiones de obligationibus moralibus evolvit et suas intellectuales inquisitiones cum identitate Islamica coniungere conatus est.[6]

Cursus Academicus[recensere | fontem recensere]

Anno 1958, al-Faruqi munus visitatoris apud Facultatem Divinitatis Universitas McGill obtulit. Vixit in Ville St. Laurent et in Institutum Studiorum Islamicorum Universitatis McGill ad invitationem eius fundatoris, Wilfred Cantwell Smith. Ab anno 1958 ad 1961, docuit una cum Smith et notus erat pro suo dynamic et originali approbatione cogitationis Islamicae.[7] Durante eius tenura, theologiam Christianam et Iudaismum studuit et notus factus est cum philosopho Pakistano Fazlur Rahman. Anno 1961, Rahman ei locum biennium apud Institutum Centralis de Research Islamica in Karachi, Pakistan, ordinavit ut eum ad diversas culturas Musulmanorum exponeret. Al-Faruqi ibi visitans professor ab anno 1961 ad 1963 laboravit.[8]

Anno 1964, Al-Faruqi in Civitates Foederatas rediit et visitans professor apud Universitas Chicagini Divinity School factus est et professor associatus apud Universitas Syracuse. Anno 1968, se iunxit Universitas Templorum ut professor religionis, ubi programmatum Studia Islamica fundavit et tenuit usque ad mortem anno 1986.[9] Durante sua tenura apud Universitas Templorum, al-Faruqi multos discipulos docuit, inter quos primus doctoralis discipulus eius, John Esposito.[10][11]

Mense Martio 1977, al-Faruqi magnam partem egit in Prima Conventione Mundi de Educatione Musulmana in Makkah. Haec conventio includebat participes sicut Muhammad Kamal Hassan, Syed Muhammad Naquib al-Attas, et Syed Ali Ashraf, inter alios. Conventio fundamenta posuit pro institutione universitatum Islamicorum in Dhaka, Islamabad, Kuala Lumpur, Kampala, et Niger. Al-Faruqi instrumentalis erat in deliberationibus et consiliis actionis conventionis.[12]

Philosophia et Cogitatio[recensere | fontem recensere]

Cogitatio Initialis: Arabismus[recensere | fontem recensere]

Cogitatio initialis al-Faruqi in urubah (Arabismus) concentrata est. Arguitur urubah esse nucleum identitatis et valorum coniungentium omnes Musulmanos in unam communitatem credentium (ummah). Al-Faruqi credidit Arabicum, ut linguam Corani, essentialem esse ad plene comprehendendam conceptionem Islamicam mundi. Posuit urubah inseparabilem esse ab identitate Musulmana, amplectentem et dimensiones linguisticas et religiosas.[13]

Al-Faruqi etiam conceptum tawhid (monotheismus) ut elementum centrale conscientiae religiosa Arabum emphasit, quod invenit in Iudaismo, Christianismo, et Islam. Haec idea communem flumen monotheisticarum credentiarum trans has religiones ostendit, radicatam in cultura et lingua Arabica.[14] Credidit Islam et monotheismum dona conscientiae Arabum esse humanitati, quod oppositioni fuit nationalismi raciali aetatis modernae.[15]

Haec positio ab aliquibus scholaribus propter eius essentialisticam et Arabocentricam aditum critica fuit. Critici, inter quos intellectuales Musulmani non-Arabi, eius affirmationem quod Arabicum sola structura linguistica idonea cogitationi Islamicae fuit provocaverunt. Al-Faruqi tempus in Pakistania, ubi ad diversas culturas Musulmanorum expositus est, paulum aditum eius Arabocentricum mutavit.[16]

Mutatio ad Islamismum[recensere | fontem recensere]

Perspectivae al-Faruqi significanter evolverunt post migrationem in Civitates Foederatas. Involutio eius cum Societas Studiorum Musulmanorum (MSA) apud Universitas Templorum eum ad diversum gregem studentium Musulmanorum ex variis culturalibus contextibus exposuit. Haec expositione eum ad reconsiderationem focum suum in Arabismo duxit.[17] Coepit prioritizare latiorem identitatem Islamicam supra nationalismus Arabicum, dicens, "Usque ante paucos menses, eram Palaestinensis, Arabus, et Musulmanus. Nunc sum Musulmanus qui casu est Arabus ex Palestina."​[18] Ulterius de sua identitate reflectens, al-Faruqi dixit, "Interrogavi me: Quis sum ego? Palaestinensis, philosophus, liberalis humanista? Responsum meum fuit: Sum Musulmanus."​[19]

Haec mutatio etiam a eius engagement in dialogo inter religiones mota est, ubi coepit videre momentum identitatis Islamicae unitae ad dialogos significativos cum non-Musulmanis fovenda. Involutio al-Faruqi in MSA et suae inquisitiones cum diversis culturis Musulmanorum in Civitatibus Foederatis suam latiorem identitatem Islamicam supra suae Arabocentricas visiones reinforcavit.[20]

Meta-religio[recensere | fontem recensere]

Al-Faruqi quaerebat principes meta-religiosos ratione fundatos instituere ad religiones contra signa universalia aestimandas potius quam inter se. Hoc audax opus intendebat ad inveniendum communia fundamenta pro intellectu et cooperatione inter diversas fides. Proposuit plures principes directivos pro dialogo, inter quos quod omnis dialogus subiectus est criticae, communicatio legibus internis et externis cohaerentiae obtemperare debet, dialogus cum re correspondere debet et liber a "figurizationibus canonicis" esse debet, et focus in quaestionibus ethicis potius quam in disputationibus theologicis.[21]

Al-Faruqi credidit dialogum meta-religiosum posse servire ut medium ad mutuum intellectum et respectum inter diversas communitates fiderum adsequendum, adiuvans ad compagem gap creatum per differentias doctrinales. Focus eius in ethicis supra theologiam intentus fuit ad dialogos inter fides magis constructivos et minus contentiosos fovendos.[22]

Scientia Holistica[recensere | fontem recensere]

Al-Faruqi significanter ad conceptum scientiae holisticae evolvendum contribuit, exprimens curas de secularizatione scientiae in societatibus Musulmanorum. "Malaise ummah" discussit et argumentatus est fiduciam in instrumentis et methodis secularibus Occidentalibus duxisse ad disconnectionem cum realitatibus oecologicis et socialibus nationum Musulmanorum, saepe neglectis violatis ethicae Islamicae.[23] Emphasit? momentum integrationis principiorum Islamicorum cum scientia moderna ad contemporaneas provocationes tractandas et ethicalem integritatem ummah conservandam.[24]

Ultimae conatus intellectuales al-Faruqi ad Islamizationem scientiae concentrati sunt. Quaerebat harmoniam principiorum Islamicorum cum disciplinis academicis contemporaneis, advocans integrationem holisticam fidei et rationis.[25] Opus eius in hoc area culminavit in fundatione IIIT, quod intendebat ad evolvenda epistemologia Islamica et methodologia pro variis campis studii.[26]

Al-Faruqi emphasit necessitatem integrationis scientiae Islamicae cum scientiis modernis. Credidit in evolutione curriculum Islamicum unificatum quod disciplinas contemporaneas incorporat dum radices in cogitatione Islamica habet.[27] Aditus eius implicabat systematicum processum ad identitatem et eliminationem elementorum incompatibilium cum principiorum Islamicorum et integrationem valorum Islamicorum in variis disciplinis academicis.[28]

Concentrans maxime in reformatione educationali, Al-Faruqi advocavit pro creatione curriculum comprehensivum et institutiones academicae quae scientias Islamicum et modernas combinant.[29] Haec aditus intendebat ad producendos scholasticos proficientes in utroque campo, capaces adtractandos provocationes contemporaneas ex perspectiva Islamica. Al-Faruqi etiam emphasit momentum evolutionis curriculum, strategias practicas pro implementatione, et aditum holisticum ad totum systema educationalem reformandum.[30]

Opiniones de Zionismo[recensere | fontem recensere]

Al-Faruqi fuit criticus vocalis Zionismus, videns eum incompatibilem cum Iudaismus ob ideologiam nationalisticam.[31] Arguitur quod iniustitiae a Zionismo causatae eius demolendum necessario esse. Proposuit quod ex-Israelitae qui Zionismum renuntiant possent vivere ut "communitas ummatica" intra mundum Musulmanum, legi Iudaicae adhaerentes sicut a curiis rabbinicis interpretatae intra framework Islamicum.[32] Haec positio eius commitmentem ad visionem iustitiae radicatam in principiorum Islamicorum sublinit.[33][34]

Achivamenta? Scholastica[recensere | fontem recensere]

Anno 1980, al-Faruqi co-fundator fuit Internationalis Institutum de Cogitatione Islamica (IIIT) cum Taha Jabir Alalwani, Abdul Hamid AbuSulayman, et Anwar Ibrahim.

Al-Faruqi ad studia Islamica per eius scripta extensiva et involutionem in academicis et interreligiosis organizationibus contribuit. Plus quam 100 articulos in journalibus scholasticis et magazinis edidit et 25 libros, inclusos Christian Ethics: A Historical and Systematic Analysis of Its Dominant Ideas (1968), Islam and the Problem of Israel (1980), et Al-Tawhid: Its Implications For Thought And Life (1982) edidit. In institutione Gruppi Studiorum Islamicorum Societatis Americanae Religionis involutus fuit et eius praeses per decem annos servivit. Insuper, functiones sicut vice praeses Inter-Religiosi Colloquii Pacis et praeses Collegii Islamici Americanae in Chicago tenuit.[35]

Al-Faruqi conceptum tawhid (monotheismus) proposuit ut principium unificans in cogitatione Islamica, emphasit eius pertinentiam in variis vitae aspectibus, inclusis ethicis, politicis, et educationis. Initiative sua "Islamizationem scientiae" intendebat ad integrationem principiorum Islamicorum cum disciplinis academicis contemporaneis, promovens integrationem holisticam fidei et rationis.[36] Apud IIIT, opus eius involvebat creationem framework pro epistemologia Islamica, inclusa evolutione curriculum et methodologiis investigandis fundatis in cogitatione Islamica. Haec initiative intendebat ad provocationes a secularizatione positas addressare et traditionem intellectualem Islamicae implicare.[37]

Secundum Ibrahim Kalin, al-Faruqi "Islamizationem scientiae" maxime in humanitates intendebat, scientiam modernam scientificam excludens, quod ad concentrationem sociologicam in scientia Islamica duxit et neglectum effectus secularizantis scientiae modernae.[38]

Al-Faruqi etiam in dialogo inter religiones involutus fuit, promovens mutuum intellectum et cooperationem inter diversas communitates fiderum. Conatus eius intendebant ad fovendum globalem ambitum pacis et respectus, sublinit communia inter Islam, Christianismum, et Iudaismum.[39]

Relevatio Hodierna[recensere | fontem recensere]

Ideae al-Faruqi de Islamizatione scientiae continuam influentiam in cogitatione Islamica contemporanea habent. Emphasis eius in integratione principiorum Islamicorum cum disciplinis academicis modernis manet pertinens pro scholasticis et educatoribus qui intendunt ad harmoniam fidei et rationis. Opus eius frequenter citatur in conferentiis academicis et publicationibus de cogitatione Islamica et educatione.[40][41][42]

Contributions al-Faruqi ad dialogum inter religiones etiam late agnoscuntur. Conatus eius ad promovendum mutuum intellectum et cooperationem inter diversas communitates fiderum in variis operibus scholasticis notantur. Aditus eius ad dialogum inter religiones, qui emphasit communia inter Islam, Christianismum, et Iudaismum, consideratur importantis contributio ad fovendum globalem ambitum pacis et respectus.[43][44]

Contributiones eius ad communitatem Musulmanorum in Montreal et eius influentiam in scholarship Islamicum posthumum agnita sunt.[45]

Mors[recensere | fontem recensere]

Mense Maio 1986, al-Faruqi et uxor eius apud domum suam in Wyncote, Pennsylvania a Joseph Louis Young, notus etiam ut Yusuf Ali, necati sunt. Young scelus confessus est, morti damnatus est, et in carcere naturalibus causis anno 1996 mortuus est.[46][47][48] Impetus etiam filiam eorum, Anmar al-Zein, graviter vulneravit sed illa post longam curationem medicam superavit. Varii theoriae propositae sunt de motivis post homicidia, inter quae furtum male gestum et assassinationem politice motivatam.[49][50][51][52]

Notae[recensere | fontem recensere]

  1. ↑ Imtiyaz Yusuf, ed. (2021). Essential Writings: Ismail Al Faruqi. Kuala Lumpur: IBT Books. p. 3 
  2. ↑ Formula:Cite thesis.
  3. ↑ Formula:Cite thesis.
  4. ↑ Scheler, Max (1960). On the Eternal Man. London: SCM Press 
  5. ↑ Scheler, Max (1961). Man's Place in Nature. Boston: Beacon Press .
  6. ↑ Fletcher, Charles (2014). Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Inter-faith Dialogue and the Work of Ismail Al-Faruqi. United Kingdom: I.B.Tauris. p. 34 
  7. ↑ Balfour, Clair (July 31, 1986). "Islamic scholar slain in U.S. was figure in Montreal". The Gazette. Montreal 
  8. ↑ Imtiyaz Yusuf, ed. (2021). Essential Writings: Ismail Al Faruqi. Kuala Lumpur: IBT Books. p. 4 .
  9. ↑ Fletcher, Charles (2014). Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Inter-faith Dialogue and the Work of Ismail Al-Faruqi. United Kingdom: I.B.Tauris .
  10. ↑ Quraishi, M. Tariq (1986). Ismail al-Faruqi: An Enduring Legacy. MSA Publications. p. 9 .
  11. ↑ "Editorial". The American Journal of Islamic Social Sciences 28 (3): ii-xii. 2011 .
  12. ↑ "Editorial". The American Journal of Islamic Social Sciences 28 (3): ii-xii. 2011 .
  13. ↑ Al-Faruqi, Isma'il R. (1962). 'Urubah and Religion: An Analysis of the Dominant Ideas of Arabism and of Islam as Its Heights Moment of Consciousness. On Arabism. 1. Amsterdam: Djambatan .
  14. ↑ Al-Faruqi, Isma'il R. (1962). 'Urubah and Religion: An Analysis of the Dominant Ideas of Arabism and of Islam as Its Heights Moment of Consciousness. On Arabism. 1. Amsterdam: Djambatan 
  15. ↑ Bakar, Osman (2005). Strum, Philippa. ed. The Intellectual Impact of American Muslim Scholars on the Muslim World, with Special Reference to Southeast Asia. Woodrow Wilson International Center for Scholars. pp. 96–97. ISBN 1-933549-98-X .
  16. ↑ Fletcher, Charles D. (2015). Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Interfaith Dialogue and the Work of Isma'il al-Faruqi. London: I.B. Tauris. pp. 35–37 .
  17. ↑ Ba-Yunus, Ilyas (1988). "Al Faruqi and Beyond: Future Directions in Islamization of Knowledge". The American Journal of Islamic Social Sciences 5 (1): 14 .
  18. ↑ Ba-Yunus, Ilyas (1988). "Al Faruqi and Beyond: Future Directions in Islamization of Knowledge". The American Journal of Islamic Social Sciences 5 (1): 14 
  19. ↑ Quraishi, M. Tariq (1986). Ismail al-Faruqi: An Enduring Legacy. MSA Publications. p. 9 .
  20. ↑ Fletcher, Charles D. (2015). Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Interfaith Dialogue and the Work of Isma'il al-Faruqi. London: I.B. Tauris. pp. 35–37 .
  21. ↑ Fletcher, Charles D. (2015). Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Interfaith Dialogue and the Work of Isma'il al-Faruqi. London: I.B. Tauris. pp. 43–45 .
  22. ↑ Fletcher, Charles D. (2015). Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Interfaith Dialogue and the Work of Isma'il al-Faruqi. London: I.B. Tauris. pp. 46–48 .
  23. ↑ Ahsan, Muhammad Amimul (2013). "Islamization of Knowledge: An Agenda for Muslim Intellectuals". Global Journal of Management and Business Research Administration and Management 13 (10) .
  24. ↑ Bakar, Osman (2005). Strum, Philippa. ed. The Intellectual Impact of American Muslim Scholars on the Muslim World, with Special Reference to Southeast Asia. Woodrow Wilson International Center for Scholars. pp. 96–97. ISBN 1-933549-98-X .
  25. ↑ Al-Faruqi, Isma'il Raji (1982). Islamization of Knowledge: General Principles and Work Plan. IIIT .
  26. ↑ Al-Faruqi, Isma'il Raji (1982). Islamization of Knowledge: General Principles and Work Plan. IIIT .
  27. ↑ Hashim, Rosnani; Rossidy, Imron (2000). "Islamization of Knowledge: A Comparative Analysis of the Conceptions of Al-Attas and Al-Faruqi". Intellectual Discourse 8 (1): 19–45 
  28. ↑ Hashim, Rosnani; Rossidy, Imron (2000). "Islamization of Knowledge: A Comparative Analysis of the Conceptions of Al-Attas and Al-Faruqi". Intellectual Discourse 8 (1): 19–45 .
  29. ↑ Hashim, Rosnani; Rossidy, Imron (2000). "Islamization of Knowledge: A Comparative Analysis of the Conceptions of Al-Attas and Al-Faruqi". Intellectual Discourse 8 (1): 19–45 .
  30. ↑ Fletcher, Charles D. (2015). Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Interfaith Dialogue and the Work of Isma'il al-Faruqi. London: I.B. Tauris. pp. 151–152 .
  31. ↑ Al-Faruqi, Isma'il R. (1980). Islam and the Problem of Israel. London: The Islamic Council of Europe 
  32. ↑ Al-Faruqi, Isma'il R. (1980). Islam and the Problem of Israel. London: The Islamic Council of Europe .
  33. ↑ Fletcher, Charles D. (2015). Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Interfaith Dialogue and the Work of Isma'il al-Faruqi. London: I.B. Tauris. pp. 152 
  34. ↑ Ismail R. al-Faruqi, "Islam and Zionism," in John L. Esposito, ed., Voices of Resurgent Islam (New York?: Oxford University Press, 1983), 265..
  35. ↑ Fletcher, Charles (2014). Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Inter-faith Dialogue and the Work of Ismail Al-Faruqi. United Kingdom: I.B.Tauris 
  36. ↑ Al-Faruqi, Isma'il Raji (1982). Islamization of Knowledge: General Principles and Work Plan. IIIT 
  37. ↑ Al-Faruqi, Isma'il Raji (1982). Islam: Source and Purpose of Knowledge: Proceedings and Selected Papers of Second Conference on Islamization of Knowledge. IIIT 
  38. ↑ Kalin, Ibrahim (2002). God, Life and the Cosmos. Ashgate. pp. 60–61 
  39. ↑ Yusuf, Imtiyaz (2012). Islam and Knowledge: Al Faruqi's Concept of Religion in Islamic Thought. London: I. B. Tauris 
  40. ↑ Bakar, Osman (2005). Strum, Philippa. ed. "The Intellectual Impact of American Muslim Scholars on the Muslim World, with Special Reference to Southeast Asia". Muslims in the United States: Identity, Influence, Innovation (Woodrow Wilson International Center for Scholars): 96–97. ISBN 1-933549-98-X 
  41. ↑ Yusof, Norazmi (2015). "Revisiting al-Faruqi's Islamization of Knowledge in the Context of Modern Islamic Thought". International Journal of Islamic Thought 7 (1): 49–57 
  42. ↑ Shaikh, Saulat (2015). "Ismail al-Faruqi's Concept of the Islamization of Knowledge". Journal of Islamic Studies 15 (3): 49–57 
  43. ↑ Khan, Rahim (2018). "Al-Faruqi's Interfaith Dialogue and Its Contemporary Significance". Journal of Islamic Studies 15 (3): 209–223 
  44. ↑ Zain, Nurul (2013). "The Role of Ismail al-Faruqi in Interfaith Dialogue". Global Journal of Management and Business Research Administration and Management 13 (10): 10–18 
  45. ↑ Balfour, Clair (July 31, 1986). "Islamic scholar slain in U.S. was figure in Montreal". The Gazette. Montreal 
  46. ↑ Black Muslim Charged in Slaying of Islamic Scholar and His Wife. . The New York Times. January 18, 1987 
  47. ↑ O'Bryan, Ruth (July 8, 1987). Confession Details Stalking, Slaying Of Islamic Scholars. . The Morning Call 
  48. ↑ Bell, Adam (March 11, 1996). Inside the Capitol (Joseph Louis Young dies of natural causes on death row). . The Patriot News 
  49. ↑ Toth, Anthony B. (November 1986). Focus on Arabs and Islam. . Washington Report on Middle East Affairs 
  50. ↑ Fletcher, Charles (2014). Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Inter-faith Dialogue and the Work of Ismail Al-Faruqi. United Kingdom: I.B.Tauris 
  51. ↑ "Assassination motive behind al-Faruqi killings". New Straits Times. Kuala Lumpur, Malaysia. August 20, 1986 
  52. ↑ "Zionist backlash against Arab intellectuals". New Straits Times. Kuala Lumpur, Malaysia. August 21, 1986 


De hac re nexus intervici usque adhuc absunt. Adde, si reppereris.
Haec pagina categorias requirat. Quas adde, si potes.
Receptum de "https://la.wikipedia.org/w/index.php?title=Ismail_al-Faruqi&oldid=3838962"