Jump to content

Ismail al-Faruqi

E Vicipaedia

Hanc paginam intra 3 menses augere oportet.

Cuique paginae opus est non carere: 1. lemmate paginae nomine congruente; 2. textu, qui rem definit notabilitatemque eius exprimit; 3. fonte externo certo; 4. nexibus internis ex hac pagina et ad hanc paginam ducentibus.

Nulla Vicipaediae Latinae pagina huc annectitur.

Quaesumus in alias commentationes addas nexus ad hanc paginam relatos. Quo facto hanc formulam delere licet.
Català Deutsch English language Esperanto Italiano
Català Català
No hi ha cap article a la Viquipèdia en llatí que enllaci amb aquest. Si us plau, aneu a una pàgina relacionada amb el tema i afegiu-hi un enllaç que dirigeixi el lector cap aquí. Un cop ho hagueu fet, podreu esborrar la plantilla.
Deutsch Deutsch
Kein anderer Artikel der lateinischen Vicipaedia verweist auf diesen. Bitte füge in einem nahverwandten Artikel einen Verweis hierhin ein. Sobald dies geschehen ist, kann diese Vorlage entfernt werden.
English language English
No other page on the Latin Vicipaedia links to this. Please go to a closely related page and insert a link pointing here. Once that is done, this header can be deleted.
Español Español
No hay artículo en la Wiquipedia en latín (Vicipaedia) que enlce aquí. Por favor, vaya a una página relacionada con el tema e inserte un enlace aquí. Cuando esté hecho, se borrará la plantilla.
Esperanto Esperanto
Neniu alia paĝo de la latinlingva Vikipedio havas ligilon al tiu ĉi paĝo. Bonvolu iri al teme proksima artikolo kaj meti ligilon tien ĉi. Poste vi rajtas forigi la atentigilon pri ligilmalĉeesto.
Italiano Italiano
Nessun'altra pagina sulla Wikipedia in latino si collega a questo articolo. Vai a una pagina strettamente correlata e inserisci un link che punta qui. Fatto ciò, questa intestazione può essere cancellata.

Haec commentatio vicificanda est ut rationibus qualitatis propositis obtemperet.

Quapropter rogamus ut corrigas, praecipue introductionem, formam, nexusque extra et intra Vicipaediam.

-4 (corrigenda) Latinitas huius paginae corrigenda est. Si potes, corrige vel rescribe. Vide {{latinitas}}.

Ismaʻīl Rājī al-Fārūqī (natus 1 Ianuarii 1921, mortuus 27 Maii 1986) fuit philosophus Palaestino-Americanus qui et ad studia Islamica et ad dialogi inter religiones progressum insigniter contulit. Plurimos per annos in Universitate Al-Azhar Cairi docuit, necnon in universitatibus Americae Septentrionalis, inter quas Universitas McGill Montis Regalis in Canada. Professor religionis apud Universitatem Templorum constitutus, programmata studiorum Islamicorum instituit atque moderatus est. Institutum Internationale de Cogitatione Islamica condidit. Amplius centum commentarios et viginti quinque libros in lucem edidit, quorum praecipui sunt Christian Ethics: A Historical and Systematic Analysis of Its Dominant Ideas et Al-Tawhid: Its Implications For Thought And Life.

Vita et educatio

[recensere | fontem recensere]

Al-Fārūqī Jaffae in Palæstina sub Mandato Britannico in lucem editus est. Pater eius, 'Abd al-Huda al-Fārūqī, iudex Islamicus (qadi) fuit. Al-Fārūqī puer prima religionis elementa domi atque in moschea vicina percepit. Anno 1936 discipulus in Collège des Frères de Jaffa (quod Dominicani Galli condiderant) receptus est.

Anno 1942 tabularius societatum consortiorum sub regimine Britannico Hierosolymis factus est. Anno 1945 praefecturam Galilaeae obtinuit. Post Bellum anni 1948, Al-Fārūqī Beirutum (Libanon) confugit, ubi in Universitate Americana Beirutensi studiis incubuit. Mox Universitati Indianae nomen dedit, ubi anno 1949 gradum magistri in philosophia consecutus est, dissertatione cui titulus The Ethics of Reason and the Ethics of Life (Kantian and Nietzschean Ethics) conscripta.[1]

In eadem disputatione rationes ethicas Kantianas et Nietzscheanas inter se comparavit. Alterum magisterii gradum in philosophia ex Universitate Harvardiana anno 1951 adeptus est, deinde anno 1952 apud Universitatem Indianae doctoris gradum assecutus est opere On Justifying the Good perscripto.[2] In hac lucubratione al-Fārūqī, doctrinis phenomenologicis Max Scheler atque ethicis Nicolai Hartmann fretus, valores morales absolutos esse eosque intuitione prorsus a priori percipi demonstravit.[3][4]

Ex studiis suis intellexit quanti momenti esset fundamentum transcendens in rebus moralibus investigare, cum videret sine tali fundamento omnia in relativismum moralem delabi. Quae cogitatio eum impulit ut propriam identitatem Islamicam penitus reconsideraret. Postquam sex annos in Civitatibus Foederatis degerat, constituit se disciplinis Islamicis apud Universitatem Al-Azhar in Aegypto plenius dedere. In Civitates reversus, nova quaesita de officiis moralibus fideique rationibus cum inquisitionibus philosophicis suis coniungere instituit.[5]

Cursus Academicus

[recensere | fontem recensere]

Anno 1958 al-Fārūqī munus professoris hospitis in Facultate Divinitatis Universitatis McGill suscepit. Ville St. Laurent habitabat atque in Institutum Studiorum Islamicorum Universitatis McGill operam conferebat, invitante Wilfred Cantwell Smith. Ab anno 1958 usque ad 1961 una cum Smith docebat, propter rationem dynamicam cogitationisque Islamicae novitatem laudatus.[6] Ibi theologiae Christianae et Iudaicae studuit atque cum philosopho Pakistano Fazlur Rahman necessitudinem iunxit. Anno 1961, suadente Rahman, Karachium (Pakistan) profectus est ad Institutum Centrale Investigationis Islamicae, ubi professor hospes usque ad annum 1963 permansit.[7]

Anno 1964 in Civitates Foederatas reversus, primum professoris hospitis munus apud Facultatem Divinitatis Universitatis Chicagini obtinuit, deinde professor associatus in Universitas Syracuse factus est. Anno 1968 se Universitati Templorum adiunxit, ubi professor Religionis creatus programmata Studiorum Islamicorum et instituit et usque ad mortem anno 1986 moderatus est.[8] Inter multos quos erudivit discipulos primus qui gradum doctoralem consecutus est fuit John Esposito.[9][10]

Mense Martio anni 1977 magna cum auctoritate Primae Conventioni Orbis de Educatione Musulmana Makkae interfuit. Huic conventui viri insignes intererant, inter quos Muhammad Kamal Hassan, Syed Muhammad Naquib al-Attas, et Syed Ali Ashraf. Al-Fārūqī una cum aliis consilia de universitatibus Islamicis in urbibus Dhaka, Islamabad, Kuala Lumpur, Kampala et in Niger condendis excogitavit atque promovit.[11]

Philosophia et Cogitatio

[recensere | fontem recensere]

Cogitatio Initialis: Arabismus

[recensere | fontem recensere]

Primis temporibus Al-Fārūqī de ʿurūbah (Arabismo) disputabat, quem definiebat tamquam fundamentum identitatis valorumque quo universi Musulmani in unam ummah colligerentur. Censebat linguam Arabicam, qua Coranus scriptus est, ad visionem Islamicam mundi penitus intellegendam necessariam esse. Affirmabat monotheismum (tawḥīd) ex tribus religionibus monotheisticis ortum esse, nationalismos autem stirpis causa exortos nullum locum habere.[12][13]

Nonnulli tamen, praesertim docti Musulmani non Arabes, eius sententiam ut nimis Arabocentricam essentialisticamque reprehenderunt. Tempus in Pakistania actum eius perspicientiam aliquantum dilatavit, cum culturas Musulmanas non Arabicas propius cognosceret.[14]

Ad Islamismum Conversio

[recensere | fontem recensere]

Postquam in Civitates Foederatas migravit, Al-Fārūqī rationes suas ampliavit. Cum sodalibus Societatis Studiorum Musulmanorum (MSA) apud Universitatem Templorum colloquens, momentum identitatis Islamicae communis supra gentium nationalismos agnovit. "Sum," inquit, "Musulmanus qui casu Arabus ex Palaestina ortus est," addens se primo Musulmanum esse.[15][16]

Haec mentis renovatio eum impulit ut dialogum inter religiones in fundamento potius Islamico constitueret.[17]

Meta-religio

[recensere | fontem recensere]

Al-Fārūqī in "meta-religione" constituenda elaboravit, principia universalia ratione fundata quaerens quibus religiones et inter se comparari et in concordiam redigi possent. Operam dedit ut normas communes ad intellectum mutuum cooperationemque inter diversas fides promovendam inveniret, de necessitate criticae, de cohaerentia interna externaque, deque veritatis confirmatione disserens.[18] Censuit praeterea disputationes ethicas potius quam theologicas esse promovendas quo facilior inter religiones consensus efficeretur.[19]

Scientia Holistica

[recensere | fontem recensere]

Al-Fārūqī maxime innotuit propter doctrinam de scientia "holistica." De "languore ummah" scripsit, secularizationem scientiae in civitatibus Musulmanis vituperans et deiectionem ethicae Islamicae e studiis recentioribus deplorans. Proposuit ut principia Islamica cum scientia hodierna coniungerentur, quo societas Musulmana, propria identitate servata, novas provocationes superare posset.[20][21]

Opus eius de "Islamizatione scientiae" institutum IIIT genuit, ubi methodologiam academicam condere conatus est quae rationem Islamicam cum disciplinarum recentiorum methodis feliciter coniungeret.[22]

Al-Fārūqī potissimum in disciplinis humanioribus reformandis operam posuit, scientias naturales minus tractans, quam ob rem nonnulli eum accusaverunt quod radicem secularizantem ipsi scientiae naturali inhaerentem neglexisset.[23]

De Zionismo Sententiae

[recensere | fontem recensere]

Al-Fārūqī acerrime Zionismum reprehendit, quem cum genuinis Iudaismi principiis propter ideologiam nationalisticam pugnare existimabat. Contendebat Iudaeos qui Zionismum reiecissent in civitate Islamica (seu "ummatica") vivere posse, propriis curiis rabbinicis subiectos. Haec omnia in iustitia, quam Islam postularet, fundamentum habere affirmabat.[24][25]

Res Gestae Scholasticae

[recensere | fontem recensere]

Anno 1980 Al-Fārūqī una cum Taha Jabir Alalwani, Abdul Hamid AbuSulayman et Anwar Ibrahim Institutum Internationale de Cogitatione Islamica (IIIT) condidit. Plus centum commentarios et viginti quinque libros conscripsit, inter quos eminent Christian Ethics: A Historical and Systematic Analysis of Its Dominant Ideas (1968), Islam and the Problem of Israel (1980) et Al-Tawhid: Its Implications For Thought And Life (1982). Decem per annos Coetui Studiorum Islamicorum Societatis Americanae Religionis praefuit; vice praeses quoque Colloquii Inter-Religiosi pro Pace et praeses Collegii Islamici Americani Chicagini fuit.[26]

Receptio Hodierna

[recensere | fontem recensere]

Al-Fārūqī opus de "Islamizatione scientiae" vim suam in cogitatione Islamica hodierna retinet, praesertim apud doctos et magistros qui rationem Islamicam cum scientiis recentioribus conciliandam esse arbitrantur.[27][28]

Mors

[recensere | fontem recensere]

Mense Maio anni 1986 Al-Fārūqī una cum uxore in domo sua apud Wyncote, Pennsylvania a Iosepho Ludovico Young (qui se Yusuf Ali appellabat) interfectus est. Young scelus confessus capitis damnatus est, sed anno 1996 in carcere naturali morte obiit.[29]

Notae

[recensere | fontem recensere]
  1. ↑ Al-Faruqi, Isma'il Raji (1949). The Ethics of Reason and the Ethics of Life (Kantian and Nietzschean Ethics) (Master's thesis). Bloomington: Indiana University .
  2. ↑ Al-Faruqi, Isma'il (1952). On Justifying the Good (PhD thesis). Bloomington: Indiana University .
  3. ↑ Scheler, Max (1960). On the Eternal Man. London: SCM Press 
  4. ↑ Scheler, Max (1961). Man's Place in Nature. Boston: Beacon Press .
  5. ↑ Fletcher, Charles (2014). Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Inter-faith Dialogue and the Work of Ismail Al-Faruqi. United Kingdom: I.B.Tauris. p. 34 
  6. ↑ Balfour, Clair (July 31, 1986). "Islamic scholar slain in U.S. was figure in Montreal". The Gazette. Montreal 
  7. ↑ Imtiyaz Yusuf, ed. (2021). Essential Writings: Ismail Al Faruqi. Kuala Lumpur: IBT Books. p. 4 .
  8. ↑ Fletcher, Charles (2014). Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Inter-faith Dialogue and the Work of Ismail Al-Faruqi. United Kingdom: I.B.Tauris 
  9. ↑ Quraishi, M. Tariq (1986). Ismail al-Faruqi: An Enduring Legacy. MSA Publications. p. 9 .
  10. ↑ "Editorial". The American Journal of Islamic Social Sciences 28 (3): ii-xii. 2011 .
  11. ↑ "Editorial". The American Journal of Islamic Social Sciences 28 (3): ii-xii. 2011 .
  12. ↑ Al-Faruqi, Isma'il R. (1962). 'Urubah and Religion: An Analysis of the Dominant Ideas of Arabism and of Islam as Its Heights Moment of Consciousness. On Arabism. 1. Amsterdam: Djambatan 
  13. ↑ Bakar, Osman (2005). Strum, Philippa. ed. The Intellectual Impact of American Muslim Scholars on the Muslim World, with Special Reference to Southeast Asia. Woodrow Wilson International Center for Scholars. pp. 96–97. ISBN 1-933549-98-X .
  14. ↑ Fletcher, Charles D. (2015). Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Interfaith Dialogue and the Work of Isma'il al-Faruqi. London: I.B. Tauris. pp. 35–37 .
  15. ↑ Ba-Yunus, Ilyas (1988). "Al Faruqi and Beyond: Future Directions in Islamization of Knowledge". The American Journal of Islamic Social Sciences 5 (1): 14 .
  16. ↑ Quraishi, M. Tariq (1986). Ismail al-Faruqi: An Enduring Legacy. MSA Publications. p. 9 .
  17. ↑ Fletcher, Charles D. (2015). Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Interfaith Dialogue and the Work of Isma'il al-Faruqi. London: I.B. Tauris. pp. 35–37 .
  18. ↑ Fletcher, Charles D. (2015). Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Interfaith Dialogue and the Work of Isma'il al-Faruqi. London: I.B. Tauris. pp. 43–45 .
  19. ↑ Fletcher, Charles D. (2015). Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Interfaith Dialogue and the Work of Isma'il al-Faruqi. London: I.B. Tauris. pp. 46–48 .
  20. ↑ Ahsan, Muhammad Amimul (2013). "Islamization of Knowledge: An Agenda for Muslim Intellectuals". Global Journal of Management and Business Research Administration and Management 13 (10) .
  21. ↑ Bakar, Osman (2005). Strum, Philippa. ed. The Intellectual Impact of American Muslim Scholars on the Muslim World, with Special Reference to Southeast Asia. Woodrow Wilson International Center for Scholars. pp. 96–97. ISBN 1-933549-98-X .
  22. ↑ Al-Faruqi, Isma'il Raji (1982). Islamization of Knowledge: General Principles and Work Plan. IIIT 
  23. ↑ Kalin, Ibrahim (2002). God, Life and the Cosmos. Ashgate. pp. 60–61 
  24. ↑ Al-Faruqi, Isma'il R. (1980). Islam and the Problem of Israel. London: The Islamic Council of Europe 
  25. ↑ Ismail R. al-Faruqi, "Islam and Zionism," in John L. Esposito, ed., Voices of Resurgent Islam (New York: Oxford University Press, 1983), 265.
  26. ↑ Fletcher, Charles (2014). Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Inter-faith Dialogue and the Work of Ismail Al-Faruqi. United Kingdom: I.B.Tauris 
  27. ↑ Bakar, Osman (2005). Strum, Philippa. ed. "The Intellectual Impact of American Muslim Scholars on the Muslim World, with Special Reference to Southeast Asia". Muslims in the United States: Identity, Influence, Innovation (Woodrow Wilson International Center for Scholars): 96–97. ISBN 1-933549-98-X 
  28. ↑ Yusof, Norazmi (2015). "Revisiting al-Faruqi's Islamization of Knowledge in the Context of Modern Islamic Thought". International Journal of Islamic Thought 7 (1): 49–57 
  29. ↑ Black Muslim Charged in Slaying of Islamic Scholar and His Wife. . The New York Times. January 18, 1987 


De hac re nexus intervici usque adhuc absunt. Adde, si reppereris.
Haec pagina categorias requirat. Quas adde, si potes.
Receptum de "https://la.wikipedia.org/w/index.php?title=Ismail_al-Faruqi&oldid=3876183"