Lingua Neapolitana

Lingua Neapolitana Napulitano
IPA	[ - ]
Taxinomia	Linguae Indoeuropaeae Linguae Romanicae Linguae Romanicae occidentales Linguae Italoromanicae Lingua Neapolitana
Locutores	7 500 000
Sigla	1 -, 2 nap, 3 nap
Status publicus
Officialis	-
Privata	Italia
Litterae	—
Scriptura	Latina
Procuratio	-
Familiae linguisticae coloribus Vicipaediae pictae Familiae linguisticae coloribus Vicipaedicis pictae

Lingua Neapolitana^[1] (illa ipsa lingua Napulitano) adhibetur Neapoli, in urbe ad sinum orae occidentalis Italiae meridionalis sita. Quamquam lingua saepe dicitur esse dialectos linguae Italianae, tamen est lingua segrex. Qui Neapolitani sermonis insueti solum Italiane sciunt, non sine aliqua exercitatione Neapolitane loquentes intellegunt.

Rex Hispaniae Carolus III, postquam imperator Neapolis Siculaeque factus est, saeculo duodevicesimo edictum edidit, ut Neapolitana lingua propria agnoscatur. Habet proprium lexicon, grammaticam, historiamque, quae ab usu linguae Italianae differunt. Habet ipsius dialectos quoque, quae in Campania Maritimaque, Aprutio, Apulia, Calabria, Lucania, Molensique adhibentur.

Loci

Haec lingua solum in urbe ipsa Neapoli pagisque circumiacentibus adhibetur.

Phonologia

Phonologia linguae Neapolitanae naturam propriam et distinctam habet: in fine verborum plurimae vocales in schwa, id est /ə/ in alphabeto phonetico internationali, cadunt, quae res in alteris quoque linguis, sicut in lingua Gallica antica, reperitur.

Grammatica

Grammatica linguae Neapolitanae valde irregularis esse solet, regulae officiales non existant, et homines lingua Neapolitana scribere non solent. Verba principalia:


	Essere (esse)	Stà (sedere)	Parlà (loquor)
Io	songo	stongo	parlo
Tu	sì	staje	parle
Isse, essa	è	stà	parla
Nuje	simmo	stammo	parlammo
Vuje	site	state	parlate
Loro	songo	stongo	parlano

Origo

Lingua Neapolitana orta est a lingua Latina vulgari, Graeca antiqua, et Osca. Forma recentior, quae in plurimas dialectos dividitur, bene potest intellegi ab Italis et a locutoribus aliarum dialectorum linguae Neapolitanae.

Exemplum

"Pater noster" in tribus dialectis Neapolitanae, Italice, Latine, Ἐλληνική (prima, a qua omnes aliae conversae sunt)

Neapolitana Neapolis	Neapolitana Paganorum	Neapolitana Calabriae	Italica	Latina	Ἐλληνική
Pate nuoste ca staje ncielo,	Pat nuóst ca staj n'ciél,	Patre nuorru chi sta ntru cielu,	Padre Nostro, che sei nei cieli,	Pater noster, qui es in caelo,	Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς
santificammo 'o nomme tujo,	santificàmm 'ó nòmm tuój,	chi sia santificatu u nume tuoio,	sia santificato il tuo nome.	sanctificetur nomen tuum:	ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου·
faje vení 'o regno tujo,	vnéss ó regn tuój,	venisse u riegnu tuoio,	Venga il tuo regno,	Adveniat regnum tuum.	ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου·
sempe c' 'a vuluntà toja,	s' facéss 'a vuluntà toja,	se facisse a vuluntà tuoia,	sia fatta la tua volontà,	Fiat voluntas tua	ὡγενηθήτω τὸ θέλημά σου,
accussí ncielo e nterra.	sij n'ciél ca n'tèrr.	sia ntru cielu ca nterra.	come in cielo, così in terra.	sicut in caelo et in terra	ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς··
Fance avè 'o ppane tutt' 'e juorne,	Rànce 'ó ppan tutt 'é juórn,	Ranne oje u pane nuorro e tutti i juorni,	Dacci oggi il nostro pane quotidiano,	Panem nostrum quotidianum da nobis hodie.	τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον·
lèvece 'e rièbbete,	perduónace 'é riébbt,	perdunacce i rebita nuorri,	e rimetti a noi i nostri debiti,	Et dimitte nobis debita nostra,	καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφελήματα ἡμῶν,
comme nuje 'e llevamme all'ate,	cumm nuj 'e perdunàmm a l'ate,	cumu nue perdunammu i rebituri nuorri.	come noi li rimettiamo ai nostri debitori.	sicut et nos dimittimus debitoribus nostris.	ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν·
nun nce fa spantecà,	nun ce mannà n'tentazión,	Un ce mannare ntra tentazione,	E non ci indurre in tentazione,	Et ne nos inducas in tentationem;	καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν,
e llevace 'o male 'a tuorno.	ma libberace r'ó mmal.	ma liberacce e ru male.	ma liberaci dal male.	sed libera nos a malo.	ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.
Amen.	Ammènn.	Ammèn.	Amen.	Amen.	ἀμήν.