Lingua divina

-2 Latinitas huius rei dubia est. Corrige si potes. Vide {{latinitas}}.

Icon Mariam simul cum apostolis Spiritu Sancto repletam depingens, per "linguas discissae^? ignis similes" supra capita eorum.

Lingua divina, vel lingua deorum, aut, in monotheismo, lingua dei vel angelorum, est excogitatio protolinguae mysticae aut diviniae quae ante sermone humano exsistit. In more Abrahamica non aperte est quae lingua adhibetur a Deo alloqui Adam sit an lingua quam Adam ante creavit in Genesis 2:19 an non differat. Quoniam Deus depingitur sermone fatur tempore creationis et ut alloquatur Adam. Plerique auctoritatum Iudaei linguam habetur Hebricam esse linguam Dei credebaturque in Europa Occidentali saltem abhinc saeculo sexto decimo usque ineunte saeculo vicesimo.

Lingua sacra in Islam est classica linguarum protosemiticarum progenies Arabica, una cum Arabica Aramaicaque, et est lingua Semitica. Arabica lingua Musulmanis sacra est. Quae lingua etiam est lingua quae Allah Quran, librum sacrum, ad Muhammad, prophetam Islami, per Jibril^? angelum patefecit.

Henricus Cornelius Agrippa linguam angelorum in opera De Occulta Philosophia prodidit.

Nexus interni

• Lingua Adamica

Bibliographia

• H. Güntert, Von der Sprache der Götter und Geister. Halae: Max Niemeyer, 1921 Textus
• Calvert Watkins, Selected Writings (Pons Aeni, 1994) pp. 456-472
• M. L. West, Hesiod: Theogony (Oxonii: Clarendon Press, 1966) pp. 386-388
• M. L. West, Indo-European Poetry and Myth (Oxonii: Oxford University Press, 2007) pp. 160-162