Pactio suppletoria de abrogatione servitutis
Pactio Suppletoria ad Servitutem Abolendam est pactio Consociationis Nationum quae omnes formas servitutis et actus similes—veluti servitutem debiti causa, servitutem agriculturae et matrimonium coactivum mulieribus puellisque impositum—interdicit. Haec pactio decreta est die 7 Septembris 1956 et vim legis obtinuit die 30 Aprilis 1957. Hodie 124 civitates eam ratam habent.[1]
Summarium Pactionis
[recensere | fontem recensere]In praefatione Pactio de servitute (anno 1926) et Conventio Societatis Internationalis Laboris de interdicendo labore coacticio (anno 1930 decreta) commemorantur, quae huius Pactionis rationem confirmant.
Articulus I interdicere statuit servitutem debiti causa, servitutem agriculturae et id quod sub nomine “Matrimonium servitutis” contra mulieres, necnon mercatum impuberum, habetur.
Articulus II iubet aetatem legitimam ad matrimonium celebrandum constitui, quo mulieres tutius defendantur.
Articulus IV fugiendi libertatem servis ipso facto spondet, ita ut continuo liberi fiant.
Articulus V vetat mutilationem, stigma vel alia signa hominibus in servitutem addictis adhibita velut poenas.
Articulus VII definitiones vocabulorum “servitus”, “homo in condicione servi” et “mercatus servorum” explanat.
Articulus IX omnes civitatum “reservationes” (si quae exceptiones ab obligationibus profi cerent) prohibet.
Articulus XII statuit hanc Pactionem etiam in illis territoriis valere quae sui iuris non sunt vel in coloniis ac quibuslibet regionibus quae ipsa non sunt liberae nationes.