Jump to content

Hippias maior

E Vicipaedia
Initium dialogi in editione principe (1513 Venetiis apud Aldum Manutium).

Hippias maior (Graece Ἱππίας Μείζων) alias Hippias I est dialogus Socraticus a philosopho Atheniensi Platone anno incerto compositus: certe inter primos iuventutis dialogos vulgo numeratur. Duae tantum sunt personae, philosophus Socrates et sophista Hippias qui definitionem pulchritudini per se quaerunt nec inveniunt quoniam investigatio in aporiam evadit. Hippias persona gloriosa et ob inflatos spiritus verbaque satis ridicula; semper enim respondet nihil omnium facilius esse inventu nec tamen quicquam proficit.

Maior appellatur ut ab Hippia Minore alias secundo eundem sophistam irridente distinguatur fortasse ob nullam aliam causam nisi quod longior est.

De argumento

[recensere | fontem recensere]

Socrates sophistae Hippiae qui Athenas ad opera recitanda venit forte occurrit. Eius ingenium multum laudat quod eo manifestius elucet quo maiores pecunias parentibus persuadeat ut sibi ad liberos educandos conferant. Cum autem pulchrum in sermone memoratur Socrates Hippiae auxilium rogat adversus acerbum contradictorem a quo saepe refutatur cum pulchras actiones laudare incipit. 'Quid sit enim pulchrum illud quod in actionibus laudes o Socrates primum dic mihi', rogare solet nec Socrates quod respondeat habet atque irridetur. Hippias homo gloriosus auxilium suum statim pollicetur, rem facilem esse iudicans nec dubitans quin adversarius statim vincatur. Definitiones proponit quae Socrati non satisfaciunt: pulchra puella, aurum, beata vita in qua quis parentes sepeliat atque rursus ipse a liberis sepeliatur. At quotiencumque quid invenisse sibi videtur argumenta ii obiciuntur quae Socrates in ore conlocutoris sui ponit: timet enim ne acerbe irrideatur si ita loquatur. Hippias negat cum tam agresti et rustico conlocutore sermonem habere voluisse. Nihilominus a Socrate mitigatur atque cum eo alias definitiones ab ipso Socrate suppositas inspicit: decus, commodum, utile, voluptates ex oculis et auribus venientes. Nulla tamen in fine recta esse invenitur. Postremo Hippias tales verborum cavillationes vituperat atque eis artem rhetoricam contionum iudiciorumque opponit. Socrates vero fatum suum (ironice) deplorat si ex una parte ab Hippia vituperari, ex altera ab anonymo contradictore irrideri debet nec quicquam profecturus nec auxilium usquam inventurus.

Hodie hic dialogus lepore comoediae magis placet quam dialecticis argutiis quae nobis frigidae videntur.

Plura legere si cupis

[recensere | fontem recensere]

Nexus externi

[recensere | fontem recensere]