Ioachim Murat

Ioachim Murat (natus Labastide-Fortunière in vico hodie Labastide-Murat appellato die 25 Martii 1767; supplicio affectus Pitii in Calabria die 13 Octobris 1815), Napoleonis [[soror[[is vir et Franciae marescalcus, fuit ab anno 1806 usque ad annum 1808 dux magnus Berg et ab anno 1808 usque in 1815 Rex Neapolitanus.

Iuventus

Filius cuiusdam cauponis, Caroli Mauritii de Talleyrand-Périgord iuvante, collegium Divonae Cadurcori frequentabat. Presbyter factus est, sed propter licentiam epulsus anno 1787 militiam accessit. Anno 1792, succenturio nominatus est. Et Terroris Regiminis tempore cursum militarem tenebat, et postea conventum Napoleone duce ab inimicis defendebat.

Legatus militum

Murat, Bonaparte in expeditionem Italicam annis 1796/97 adiutans, sequebatur, et mox generalis militum nominatus est. 9 Novembris 1799 Napoleonem adiuvit, qui rerum Franciae potitus est. Deinde praesidio consulis praefuit. Anno 1800, sororem Napoleonis Carolinam Bonaparte in matrimonium duxit. Anno 1801 iterum cum Napoleone consule in Italia bellum gessit, gubernator Rei Publicae Cisalpinae factus est, et milites Regni Neapolitani e Civitate Vaticana pepulit atque indutias cum rege Ferdinando I signavit. Anno 1804, Napoleo eum marescalcum Franciae nominavit, et gubernatorem Lutetiae. Anno 1805, dux militum contra Austriacos certavit, et die 2 Decembris particeps fuit Pugnae apud Slaukoviam.

Dux civitatum Napoleonicorum

Anno 1806, Murat Dux Magnus Berg (capite Dusseldorpio) nominatus est. In bello contra Borussiam, feliciter apud poelia Ienense et ad Eylau Borussicum feliciter certavit. Anno 1808, regem Carolo IV Hispaniae iter ad fines Franciae persuasit et ibi coegit, ut se a regno abdicaret. Sed non Murat, potius Iosephus Bonaparte novus rex Hispaniae a fratre nominatus est. Murat eodem anno rex Neapolis factus est et ad annum 1815 mansit.

Finis regni et mors

Anno 1813, postquam Napoleo in expeditione Russica, cui Murat interfuit, victus est, rex Neapolis, postquam in Pugna Lipsiensi pro Napoleone pugnavit, exercitum Franciae reliquit. Cum alligatis agebat et convenit, ut regnum tenere posset, si contra Napoleonem pugnavit. Re vera milites in Regnum Italiae, cuius rex vicarius Eugenius de Beauharnais erat. Inter Consilium Vindobonense principes Europae regnum Murat negaverunt. Itaque mense Februario 1815, paulo antequam Napoleo ex exilio ex insula Ilva in imperium revenit, civitatem Vaticanam occupavit et contra Austriacos in Italia milites duxit. Bis proeliis victus primo in Franciam, deinde 25 Augusti in Corsicam insulam fugit. Regnum Neapolitanum interim a Ferdinando IV occupatum est. Paulo post Murat paucis cum militibus in Naepolin navigavit, sed copiis Ferdinandi captus est. Die 13 Octobris eodem anno, iussu Ferdinandi, supplicio affectus est. Eius corpus in Coemeterio Patris Chaizii sepultum est.

Posteriores

Ei et Carolinae Bonaparte quattuor liberi erant:

Napoleo Achilles Murat (1801 - 1847)
Laetitia Murat (1802 - 1859)
Napoleo Lucianus Carolus Murat (1803 - 1878)
Ludovica Iulia Murat (1805 - 1889)

Nexus externi

Bibliographia

Dupont, Marcel. 1980. Murat: Cavalier, Maréchal de France, Prince et Roi. Lutetiae: Editions Copernic.
Hulot, Frédéric. 2003. Murat: Mémoires du général Griois 1792–1822. Editions du Grenadier.
Prieur, Jean. 1985. Murat et Caroline. Lutetiae: Editions Fernand Lanore. ISBN 2851570110.
Tulard, Jean. 1999. Murat. Fayard. ISBN 2213603723.