Ioannes Racinus

Ioannes Racinus^[1] (vulgo Jean Racine, natus La Ferté-Milon in vico Francico die 21 Decembris 1639, mortuus Lutetiae die 21 Aprilis 1699) fuit poëta et fabularum scriptor Francicus, qui tragoediam classicam ad culmen artis perduxit. Orbus puer, in Portu Regio apud "Solitarios" litteris religioneque ac praeceptis Iansenii institutus est. A vocatione ecclesiastica declinans, operam litteris dedit, praesertim tragoediis ut Alexandre le Grand (1665), quarum successus ei favorem regis Ludovici XIV conciliavit. Decennio suo aureo (1667–1677) septem tragoedias maximas scripsit, inter quas Andromaque, Phèdre, Iphigénie, ingenium eius testantur. Fabulae eius, puritate et gravitate excellentes, passionum humanarum vim inexorabilem depingunt. Racinus, qui unitates Aristotelicas dictas stricte servavit et ab apparatu baroco heroico recusabat, fabulis Cornelii suas tragoedias simpliciores atque intensiores opponens. Post annum 1677, theatrum reliquit ut historiam regis componeret; tamen, rogatu dominae de Maintenon^(fr), tragoedias biblicas Esther et Athalie pro puellis Sancti Cyri^(fr) scripsit. Opera eius, quae predestinationem Iansenisticam cum fatalismo tragoediarum antiquarum coniungunt, hodie in theatro Francico summum locum obtinent.

De vita

Mox orbus factus, in Portu Regio ab Iesuitis educatus est. Magistri eius fuerunt Ludovicus Isaac Lemaistre de Sacy et Claudius Lancelot, qui eum litteris Graecis instituit. Cum studia Lutetiae in Collegio Harcourt terminavisset, omnino se litteris dedebat. Les nymphes de la Seine (1660), oda in matrimonium regis Ludovici XIV salarium ei attulit, et aliae duae odae vel emeritorium. Insuper Molierum et Nicolaum Boileau ea occasione cognovit; haec omnia ad emolumentum poeticum valde profuerunt.

Moliero suadente, primam tragoediam, titulo Théagène et Chariclée inscriptam, omisit ut La Thébaïde, ou les frères ennemis exararet, cui anno 1664 magno plausu excepta est. In ista tragoedia velut in Alexandre (1665) adhuc Petrum Cornelium imitabatur, cum apud Andromaque (1667) vinculis istis se liberaret. Rixae internae et contradicitones, quae in operibus omnibus inveniuntur, in tragoedia citata iam insunt. Anno 1668 scripta est Les plaideurs, comoedia mediocris, imitatio docta operis Vesparum Aristophanis. Sequens tragoedia, cui titulus Britannicus, per se bona fuit, sed non omnibus placuit, econtra tragoedia idyllica et tenera Bérénice (1670) utique. Minus accurate scriptum est opus Bajazet (1672), ubi saltem argumenta nova placita fuerunt. Mithridate (1673) quoad personarum picturam et physiognomiam comparationem facile ferre potuerit. Sequens tragoedia Iphigénie (1674), quam Franci artis poëticae dramaticae opus summum habent, tamen a contradictione inter mores Francicos et materiam antiquam afficitur. Econtra laus omnis debetur tragodiae Phèdre (1677), ubi amor tragicus vehementer depingitur. Cum eius adversarii autem Phaedram malam domini Pradon praeferebant, Racinus theatrum reliquit. Iam anno 1673 academianus fuit, annoque 1677 in matrimonium duxit Catharinam Romanet. Maritus eius pietatem magis magisque amplexus est. Eo novo animo fabulas duas religiosas pepigit, domina de Maintenon, regia amica, instante: Esther (1689) et Athalie (1691), ambis puellis scholae Sancti Cyri dedicatis, quarum prima infirmior, altera vero inter pulcherrima ornamenta theatri Francici numeratur, sed ab aula regia et Iesuitis repudiata est. Ludovicus XIV, qui Racinum histiographum suum atque camerarium instituerat, diu ei favebat; poëta tamen, postquam librum de miseria populi gravibus vectigalibus oppressi composuit, a regis gratia decidit.

Ludovicus Racine filius poeta fuit.

Fortuna

Racinus severitatem Iansenismi cum nitore et urbanitate aulae regiae coniunxit. Tragicis Graecis sua compositionis simplicitate se appropinquabat, unitatem loci et temporis stricte servando atque sermone dignitatem praestando. Personas primas ex historia Graeca Romanaque saepe elegit. Amorem corque mulieris nullus poëta Francicus classicus tam pure et vere depingere potuit; contra, in virilibus personis exprimendis minus felix erat. Phantasiâ non ampla, sed valde mobili praeditus, in qualibet materia dramatica ea elicere noverat quae publico contemporaneo placere poterant, et argumenta per se modica arte tractandi augere sciebat. Elegantia sermonis et versificationis vim tragoediarum suarum magnopere auxit. Ex operibus lyricis Racinus ante omnia in odis spiritalibus excelluit. Inter orationes eius in Academia habitas eminet oratio, qua merita sui adversarii poëtici, Petri Cornelii, iuste agnoscit. Epistulae eius ad Nicolaum Boileau et filium eius elegantissima testimonia sunt eius ingenii ac gustûs. Insuper memoranda sunt eius Histoire de Port-Royal et Lettres à l’auteur des hérésies imaginaires (1666). Statua Racini, a Petro Ioanne David d'Angers sculpta, in urbe natali poëtae stat.

Opera

Ode sur la convalescence du roi (Carmen de salute regia restituta, 1663)
La renommée aux muses (Fama ad musas, 1663)
La Thébaïde, ou les frères ennemis (Thebais sive Fratres inimici, 1664)
Alexandre le grand (Alexander Magnus, 1665)
Andromaque (Andromache, 1667)
Les plaideurs (Litigatores, 1668)
Britannicus (1669)
Bérénice (Berenice, 1670)
Bajazet (Baiazethes, 1672)
Mithridate (Mithridates, 1673)
Iphigénie (Iphigenia, 1674)
Phèdre (Phaedra, 1677)
Œuvres (Opera, 1679)
Esther (1689)
Athalie (Athalia, 1691)

Notae

↑ Ger. Nicolai Heerkens, medici Groningensis, De officio medici poëma (Groningae: 1752), 5.

Bibliographia

Blanc, André. 2003. Racine: trois siècles de théâtre. Lutetiae: Fayard. ISBN 2-213-61549-7.
Barthes, Roland. 1960. Sur Racine. Lutetiae. Recensio critica.
Barthes, Roland. 2006. Am Nullpunkt der Literatur.(Sur Racine, essais critiques 1. Francofurti: Suhrkamp. ISBN 3-518-12471-4.
Doering, Pia Claudia. 2010. Jean Racine zwischen Kunst und Politik. Lesarten der Alexandertragödie. Heidelbergae: Winter. ISBN 978-3-8253-5728-3.
Firges, Jean. 2008. Jean Racine, Phèdre. Die Dämonie der Liebe. Exemplarische Reihe Literatur und Philosophie, 23. Sonnenberg: Annweiler. ISBN 978-3-933264-50-3.
Forestier, Georges. 2006. Jean Racine. Lutetiae: Gallimard. ISBN 978-2-07-075529-5.
Goldmann, Lucien. 1971/ Der verborgene Gott. Studie über die tragische Weltanschauung in den „Pensées“ Pascals und im Theater Racines; Dt. zuerst Luchterhand, Neuwied u. ö. ISBN 3472725877; Suhrkamp stw 491, Francofurti 1985 ISBN 3518280910.
Krauß, Henning, Till R. Kuhnle, et Hanspeter Plocher, eds. 2003. 17. Jahrhundert. Theater. Tubingae: Stauffenburg. ISBN 3-86057-902-9.
Raymond Picard, Raymond. 1956. La carrière de Jean Racine. Lutetiae: Gallimard. ISBN 2070250830.
Sayer, John. 2006. Jean Racine. Life and legend. Oxoniae:Lang. ISBN 3-03910-925-1.
Theile, Wolfgang, ed. 1976. Racine. Darmstadii: WBG. ISBN 3-534-06237-X. Wege der Forschung, 402.
Wortmann, Anke. 1992. Das Selbst und die Objektbeziehungen der Personen in den weltlichen Tragödien Jean Racines. Herbipoli: Königshausen & Neumann. ISBN 978-3884796948.

Nexus externi

Vicimedia Communia plura habent quae ad Ioannem Racinum spectant.

Lexica biographica: Gran Enciclopèdia Catalana • Den store danske • Deutsche Biographie • Treccani • Store norske leksikon • Большая российская энциклопедия •

Quomodo Racinus Goethium moverit apud goethezeitportal.de
Opera nonnulla in Theodiscum conversa
Biographia, bibliographia, analysis (Francice)
Biographia, bibliographia, analysis (Francice)
Opera Racini apud Bartleby.com.
Multi ludi scaenici Raciniani apud Google Books.
Propositum Tabulariorum Comoediae Francicae.

[1] Ger. Nicolai Heerkens, medici Groningensis, De officio medici poëma (Groningae: 1752), 5.

[1]