Jump to content

Lysis

E Vicipaedia
Initium Lysis in veterrimo codice anni 895, Codex Clarkianus

Lysis (Graece Λύσις) est opus philosophi Platonis de amicitia. Constat in dialogo ficto inter auctoris magistrum Socratem et pueros Lysim et Menexenum. Praeterea adsunt adulescentes Hippothales et Ctesippus. Quid sit amicitia (φιλία) quaeritur sed ut saepe fit in primis Platonis dialogis investigatio in aporiam evadit[1] nec ulla definitio probatur.

Sermo, qui non coram lectoribus, ut ita dicam, agitur sed narratur a Socrate amico alicui, anno incerto in palaestra Mercurialium[2] die habetur, qui dies festus causa est cur pueri et adulescentes invicem mixti sint. Praeter Socratem qui interrogationem ducit personae sunt hae:

  • Lysis, Democratis filius e demo Aexona, puer decorus est circiter duodecim annorum aut paulo magis, amicus coaevi Menexeni et nobili loco natus, cuius familia equos nutrit et maiores iam Olympicis certaminibus vicerunt.
  • Menexenus, filius Demophontis, et ipse puer nobili loco natus magnam amicitiam cum Lyside fovet. Idem est atque ille qui postea nomen suum libro Platonis Menexenus dabit. Fuit enim discipulus Socratis qui morti magistri sui in carcere adfuit[3].
  • Hippothales, Hieronymi filius, pluribus annis maior natu et iam adulescens, Lysidem amat cui poemata aliaque scripta dedicat[4].
  • Ctesippus, discipulus Socratis et Menexeni consobrinus[5].

Quia de amicitia agitur pleraque philosophica investigatio inter Socratem et duos amicos pueros fit qui saepissime nihil aliud loqui sciunt nisi Socrati adsentiri. Ita philosophus suas hypotheses ipse refutare pergit donec in aporiam incidat.

De argumento

[recensere | fontem recensere]
Adnotationes in margine eiusdem codicis.

Socrates Lysidem et Menexenum de amicitia (cuius ipse maxime cupidus esse fatetur) interrogat: nam eius rei periti esse debent quoniam magna amicitia inter se coniuncti sunt. Primum Menexenum rogat utrum amans an amatus amicus potissimum dicendus sit nisi fortasse putat ambos necessario similiter amare debere. Omnia responsa tamen refutationem admittunt. Deinde Lysidem rogat an, ut canunt poetae, omnis homo similes sui amet. Tunc vero amicitiam inter malos oriri oportet, quod Socrates omnino negat. Nisi contraria sese invicem attrahunt, ut canunt alii poetae: tunc vero boni malos amarent quod absurdum videtur. Socrates ipse proponit amicitiam e cupiditate oriri eius quod nobis desit ac tamen aliquo modo nobis aptum (οἰκεῖον 'familiare') esset: statim atque pueri ei adsensi sunt ipse suspectam habet hypothesem suam: nonne istud 'aptum' idem sit atque illud 'simile' quod nuper reiecerint? Tum paedagogi pueros requirunt atque domum reducunt. Sermo intermittitur et ignorantiam suam fateri cogitur Socrates.

  1. Ultima sententia: οὔπω δὲ ὅ τι ἔστιν ὃ φίλος οἷοί τε ἐγενόμεθα ἐξευρεῖν (223b).
  2. Hermes gymnasiorum patronus erat.
  3. Phaedo 59b.
  4. 204c-206b.
  5. 206d.

Plura legere si cupis

[recensere | fontem recensere]

Nexus externi

[recensere | fontem recensere]