Phaedo (Plato)
Phaedo (Graece Φαίδων) est dialogus Platonis, in quo Phaedo Elidensis, discipulus Socratis, philosopho Phliasio Echecrati de ultimo die Socratis narrat. Socrates, in carcere coniectus, de natura mortis et immortalitate animae cum Cebete et Simmia, philosophis Thebanis, disputat. Argumenta pro immortalitate animae et contra immortalitatem exponuntur cum Theoria Formarum. Maxime insignes inter haec argumenta sunt duae rationes: ratio recordationis et ratio formarum aeternarum, quarum anima participat. Tunc Socrates fatum animae post mortem exponere incipit. Post letum, iudicium et poena animas opperiuntur. Hic dialogus solus est ubi Xanthippe, uxor Socratis, adest. Semel etiam breviter loquitur, cui autem Socrates non respondet.
Marcus Porcius Cato Uticensis hunc librum ante suam mortem voluntariam legisse narratur.
Personae dialogi[recensere | fontem recensere]
Editiones et commentarii[recensere | fontem recensere]
- Collection des Universités de France: Léon Robin, Platon. Oeuvres complètes IV.1, Les Belles Lettres, 1926
- Olympiodori philosophi in Platonis Phaedonem commentaria edidit William Norvin, in aedibus B. G. Teubneri, 1913 Nonnullae paginae apud Guglum librorum
- In Platonis dialogum, qui Phædo, seu de animorum immortalitate inscribitur, Sebastiani Foxii Morzilli hispalensis commentarii. Acceßit locuples rerum ac verborum memorabilium index, Basileae, per Joannem Oporinum, 1556
- Leendert G. Westerink, The Greek commentaries on Plato’s Phaedo, Amsterdam, 1976. Duo volumina. Recensio critica
Plura legere si cupis[recensere | fontem recensere]
- Jacques Bels, "La double qualification du « Phédon »", Revue de l'histoire des religions, 1987: 47-59
- Maddalena Bonelli, Leggere il "Fedone" di Platone, 2015 Recensio critica
- Ronna Burger, The 'Phaedo'. A Platonic Labyrinth, Novo Portu Connecticutensi 1984, 0-300-03163-7 (altera editio 1999)
- Sylvain Delcomminette, Pieter d'Hoine, Marc-Antoine Gavray (ed.), Ancient Readings of Plato's Phaedo, Lugduni Batavorum 2015 (Philosophia Antiqua 140), ISBN 978-90-04-28217-9
- Louis-André Dorion, "La misologie chez Platon", Revue des Études Grecques, 1993: 607-618
- Kenneth Dorter, Plato's Phaedo. An Interpretation, Toronti 1982, ISBN 0-8020-5550-8
- Theodor Ebert, Sokrates als Pythagoreer und die Anamnesis in Platons "Phaidon", F. Steiner, 1994
- Jacques Fantino, "Vivre et penser : la philosophie, en écho au Phédon", Cahiers du Portique, 2014: 43-49
- Simone Follet, "Le sentier de la raison (Platon, Phédon, 66b)" in Dieux, héros et médecins grecs. Hommage à Fernand Robert, 2001: 121-130
- Franck Fischer, "La «méthode» et les «hypothèses» en «Phédon» 99d-102a", Revue Philosophique de Louvain, 2002: 650-680
- Françoise Frazier, "Une relecture du mythe final du Phédon. Le philosophe et son logos" in Troïka. Parcours antiques. Mélanges offerts à Michel Woronoff I, 2007: 189-202
- Dorothea Frede, Platons ‘Phaidon’. Der Traum von der Unsterblichkeit der Seele, Wissenschaftliche Buchgesellschaft, Darmstadt 2005 (secunda editio).
- Marc-Antoine Gavray, "Les interprétations néoplatoniciennes du Phédon de Platon", Annuaire de l'EPHE, 2014: 173-180
- Johann Christoph Gottleber, Animadversiones ad Platonis Phaedonem et Alcibiadem Secundum, Lipsiae 1771
- Yvon Lafrance, "Les puissances cognitives de l’âme : la réminiscence et les Formes intelligibles dans le Ménon (80a-86d) et le Phédon (72e-77a)", Etudes platoniciennes, 2007: 239-252
- Christopher Rowe, "Contre Platon : philosophie et littérature dans le Phédon", in Contre Platon 2, Vrin, 1995: 271-291
- Alphonse Salmon, "Le « Socrate » de David et le « Phédon » de Platon", Revue belge de Philologie et d'Histoire, 1962: 90-111
- Jacqueline Salviat, "Καλὸς γὰρ ὁ κίνδυνος, Risque et mythe dans le Phédon", Revue des Études Grecques, 1965: 23-39
- René Schaerer, "La composition du « Phédon »", Revue des Études Grecques, 1940: 1-50
- Johannes Vahlen, De Phaedonis Platonici loco quodam disputatio, Berolini 1896
Nexus externi[recensere | fontem recensere]
- Textus apud Vicifontem Graecum