Jump to content

Papa

Nexus recensere
Latinitas bona
E Vicipaedia
(Redirectum de Sanctus Pater)
Haec pagina summum pontificem Ecclesiae Catholicae Romanae tractat. Si aliud quaeris quod etiam “Papa” appellatur, vide Papa (discretiva).
Papa Iulius II.
Franciscus papa die 18 Martii 2013 inter audientiam cum Argentinae Praeside Christina Fernández de Kirchner

Papa (-ae, masc.) etiam Pontifex Maximus, est Episcopus Romanus, Summus Pontifex Ecclesiae Catholicae. Secundum doctrinam Catholicae Ecclesiae, papa est successor Sancti Petri et munus universae Ecclesiae Christianae regendae gerit.

Martio anni 2013 Georgius Marius Bergoglio (Hispanicae: Jorge Mario Bergoglio) a cardinalibus in conclavi electus est sibique secundum sanctum Franciscum Assisiensem nomen imposuit "Franciscus", antecessor eius, Benedictus XVI, ex hoc "papa emeritus" vocatus est.

Munus

[recensere | fontem recensere]

Origo ministerii Petrini in Christi verbis Simoni coram apostolis dictis fundatur:

Tu es Petrus, et super hanc petram aedificabo ecclesiam meam, et portae inferi non praevalebunt adversus eam et tibi dabo claves regni caelorum et quodcumque ligaveris super terram erit ligatum et in caelis et quodcumque solveris super terram erit solutum et in caelis. (Matt. 16,18–19)

Naturam huius ministerii ecclesia semper intellexit constantem temporis decursu esse, aliquo semper id exercente in ecclesia. Cum Petrus Romam pervenisset et ibi munere episcopali functus ibique mortuus esset, episcopi Romani semper hoc officium solverunt. Inde a veterrimis temporibus, ministerium paparum non tantum ad Romam, sed ad universalem ecclesiam pertinuit. Itaque papa Clemens I (tertius post Petrum) ad ecclesiam Corinthiorum ut pater scripsit, eos adiuvans et monens ut res ecclesiae suae recte disponerent. Natura huius muneris per historiam ecclesiae semper aptatur ad necessitates temporis, sed quoad essentiam semper eadem esse habetur.

In Codice Iuris Canonici munus atque auctoritas Summi Pontificis sic definiuntur:

"Can. 330—Sicut, statuente Domino, sanctus Petrus et ceteri Apostoli unum Collegium constituunt, pari ratione Romanus Pontifex, successor Petri, et Episcopi, successores Apostolorum, inter se coniunguntur.
"Can. 331—Ecclesiae Romanae Episcopus, in quo permanet munus a Domino singulariter Petro, primo Apostolorum, concessum et successoribus eius transmittendum, Collegii Episcoporum est caput, Vicarius Christi atque Universae Ecclesiae his in terris Pastor; qui ideo vi muneris sui suprema, plena, immediata et universali in Ecclesia gaudet ordinaria potestate, quam semper libere exercere valet.
"Can. 333—§1. Romanus Pontifex, vi sui muneris, non modo in universam Ecclesiam potestate gaudet, sed et super omnes Ecclesias particulares earumque coetus ordinariae potestatis obtinet principatum, quo quidem insimul roboratur atque vindicatur potestas ordinaria, propria et immediata, qua in Ecclesias particulares suae curae commissis Episcopi pollent.
§2. Romanus Pontifex, in munere supremi Ecclesiae Pastoris explendo, communione cum ceteris Episcopis immo et universa Ecclesia semper est coniunctus: ipsi ius tamen est, iuxta Ecclesiae necessitates, determinare modum, sive personalem sive collegialem, huius muneris exercendi.
§3. Contra sententiam vel decretum Romani Pontificis non datur appellatio neque recursus."

Nunc papa a cardinalibus in conclavi eligitur. Electio felix fumo albo fidelibus significatur.

Sancta Sedes papae positionem significat. Papa in Civitate Vaticana habitat, etsi ecclesia cathedralis dioecesis Urbis est Basilica Lateranensis.

Tituli

[recensere | fontem recensere]

Papae tituli sunt:

Insignia papae

[recensere | fontem recensere]

Papae insignia sunt:

Caerimonia coronationis papae (a Romano pontifice Ioanne Paulo I reformata) ritum includebat verbis "Sic transit gloria mundi" notum.

Benedictio urbi et orbi est sollemnis papae benedictio, episcopi Sanctae Romanae Ecclesiae ("urbi") et pastoris universalis ("orbi") propria, quae impertitur in sollemnitatibus maximis, id est Natalis Iesu Christi et Paschae.

Historia

[recensere | fontem recensere]

Siricius, episcopus dioecesis urbis Romae exeunte saeculo quarto primus titulum papae duxit.

Papa Leo magnus, annis 440–461 episcopus Romae, concilio Chalcedonensi anno 451 primus inter patriarchas ecclesiae electus est, unde papa titulum Pontifex maximus coepit.

Stephanus III papa contra Langobardos a rege Francorum Pippino auxilium petivit. [3] Post bellum papa Pippino favente dicionem Pontificiam recepit, fundationem civitatis sanctae sedis in Italia.

Medio Aevo historia paparum schismatis anno 1054, controversiae de investitura, magni schismatis occidentalis cum serie antipaparum usque ad Concilium Constantiense annis 1414–1418, quorum sedes Avennione erat (Papae Avenionenses), necnon reformationis causa malo affecta est.

Saeculo 16 super montem Vaticanum basilica Vaticana constructa est.

Anno 1529 Communio Anglicana ecclesiam papalem reliquit.

Concilio Vaticano Primo 1869 – 1870 habitum dogma infallibilitatis papae decretum est, quo novum schisma ecclesiae ortum est.

Ioannes XXIII episcopos Concilio Vaticano Secundo 1962 – 1965 convocavit.

Nexus interni

Notae

[recensere | fontem recensere]
  1. ↑ Papst - Bedeutung Erklärung Definition - Lexikon, Glossar online Papst apud www.info-magazin.com
  2. ↑ Papst ist wieder „Patriarch des Westens“ apud religion.orf.at, 10.04.2024
  3. ↑ Rudolf Schieffer: Stephan II. In: Lexikon des Mittelalters (LexMA). Band 8, LexMA-Verlag, München 1997, ISBN 3-89659-908-9, Sp. 116–117.

Bibliographia

[recensere | fontem recensere]
  • Georg Denzler: Das Papsttum. München 1997. ISBN 3-406-41865-1.
  • Walter Fleischmann-Bisten (ed.): Papstamt pro und contra. Geschichtliche Entwicklungen und ökumenische Perspektiven. Bensheimer Hefte 97, Göttingen 2001. ISBN 3-525-87188-0.
  • Horst Herrmann: Die Heiligen Väter. Berlin 2004. ISBN 3-7466-8110-3.
  • Rudolf Lill: Die Macht der Päpste. Kevelaer 2006. ISBN 978-3-7867-8603-0.
  • Ludwig von Pastor: Die Geschichte der Päpste. 15 t., Freiburg im Breisgau 1928.
  • Leopold von Ranke: Die römischen Päpste in den letzten vier Jahrhunderten. 3 t., München 1915.
  • Ludwig Ring-Eifel: Weltmacht Vatikan. Päpste machen Politik. München 2004. ISBN 3-629-01679-0.
  • Bernhard Schimmelpfennig: Das Papsttum. Von der Antike bis zur Renaissance. Darmstadt 2009. ISBN 978-3-534-23022-8.
  • Georg Schwaiger: Papsttum und Päpste im 20. Jahrhundert. Von Leo XIII. zu Johannes Paul II. München 1999. ISBN 3-406-44892-5.

Nexus externi

[recensere | fontem recensere]
Vicimedia Communia plura habent quae ad papas spectant.


Receptum de "https://la.wikipedia.org/w/index.php?title=Papa&oldid=3855654"