Succubus

-5 (magnopere corrigenda) Latinitas huius paginae magnopere corrigenda est. Si potes, corrige vel rescribe. Vide {{latinitas}}.

Succubus est daemon femineus qui formam mulieris induit ad homines dormientes in somnio seducendos. Versio masculina huius daemonis incubus appellatur. Succubus, daemonium femineum, per multas culturas et mythologias et sub variis formis innotuit, ab antiquis narrationibus Arabicis usque ad culturam popularem hodiernam. Ambivalentia naturae eius, quae seductionem, mortem et interdum beneficia complectitur, hanc creaturam mythologicam tamquam symbolum potentiae ac periculi perpetuo fascinantem reddit.

Etymologia

Verbum "succubus" ex Latino "succuba" derivatur, quod significat concubinam. Hic terminus ad daemonem femineum referri coepit saeculo XVI, cum vocabulo "incubus" coniunctus est.^[1]

Nomina "succubus" et "incubus" ex verbis Latinis sub et cubare (iacere infra vel sub aliquo) oriuntur. Etsi "succubus" genere feminino plerumque adhibetur, interdum generis masculini vel neutralis invenitur.

Fabulae

In litteris Arabicis antiquis, succubus ut daemon femineus describitur qui homines dormientes perturbat atque eos in lecto comitatur. In Barbaria, succubus al Djinns al 'achiq vocatur, id est "daemon amatorius" qui matrimonium in mundo somniorum cum hominibus init.

Similitudines huius daemonis cum aliis creaturis mythologicis notantur, velut cum harpyis, sirenibus, Lilītu Mesopotamica, ghoul Mesopotamica et Arabica, lamiis, strygibus, et aliis. Thema succubi saepe cum vampyrismo feminino congruit, praesertim in aspectibus seductionis, devorationis, et mortis. Aliquae creaturae mythologicae beneficae, sicut dryades et nymphae, ambivalentiam naturae succubi exprimunt, quemadmodum in fabulis traditionum samanicarum.

Coniunctiones inter deas vel creaturas divinas et homines non sunt novae in mythologiis:

In Mythologia Graeco-Romana: exempli gratia, Demeter et Iasos, Harmonia et Cadmus, Callirrhoë et Chrysaor, Eos et Tithonus, Medea et Iason, Psamathe et Aeacus, Aphrodite et Anchises, Circe et Ulixes, Calypso et Ulixes.
In traditionibus samanicis: filiae spirituum silvestrium saepe cum hominibus concumbere narrantur.
Vampyrismus femininus aspectus quosdam cum succubo communes ostendit, praesertim in seductione, devoratione, et morte.

Coniunctiones cum succubis plerumque nocturnae esse dicuntur, tempore somniorum, quod cum naturalibus corporis viribus somni paradoxalis coniunctum esse putatur.

Ut Melusina, in Islam nuptiae Geniorum, in Scandinavia narrationes de Troldes, Nanis et Alfis, in nationibus Celticis fabulae de Fadis^[2].

Qarinah

Qarinah est daemon in mythologia Arabica qui hominem per totam vitam comitatur eumque vexat. Qarinah, quae saepe cum magia nigra coniungitur, a veneficis invocatur ut secreta victimae detegat.

Qarinah est vox arabica (masculinum: al quarin) quae daemonem designat hominem per vitam comitantem eique nocere numquam desinentem. Venefici, qui animas suas qarin(ah) tradiderunt, dicuntur cum eo colloqui posse ut secreta hominum cognoscant suasque vires demonstrent.

Lilith

Lilith, daemon femineus Mesopotamicus, interdum ut succubus describitur. Multi tamen hanc appellationem reiciunt, quod Lilith subiectionem recusat, quae saepe daemonibus succubis tribuitur.^[3] Nomen succubi etiam ab aliis repudiatur, quia non modo dominationem aspernatur, sed etiam semen, quod in terram cadit, surripit (succubi autem semen ex masturbatione vel pollutione non colligunt).

Beatrix Dantis

Quamquam aspectus sexualis non aperte exprimitur, in Vita Nova Dantis relatio quaedam succubica inter Dantem et Beatricem adumbrari videtur.^[4]

Fadae

Fadae, creaturae mythologicae potestate magica praeditae, cum succubis similitudines quasdam ostendunt. Etsi plerumque beneficae habentur, natura fadarum anceps est. Inter exempla insignia numerantur Fada Morgana et Fada Carabosse, quae inter bonum malumque fluctuant.

In Cultura populari

Litterae

Honoratus de Balzac Succubus (1837)
In fabula La Peau blanche (1997) a Ioel Champetier scripta, quae eodem anno in pellicula versa est.
In Cantus Susannah (2004) a Stephano King, Randall Flagg pactum init cum succubo Mia, quae filium parit Mordred Deschain, qui simul filius est Rolandi de Gilead et Regis Cramoisi.
Angelus niger, brevis tractatus de succubis (2013), anthologia succubis dedicata; textus collegerunt Delphinus Durand et Ioannes David Jumeau-Lafond (inter auctores sunt Ioannes Lorrain, Remigius de Gourmont, Iulius Bois, Iosephinus Péladan, Gasto Danville, Camilla Lemonnier, Iulius Delassus, Nicusor de Braïla, Philoteus O'Neddy, Camilla Delthil, Iosephinus Soulary, Ludovicus Denise, Mauritius Rollinat, Robertus de Montesquiou, Ioannes Richepin, Renata Vivien; inter illustratores numerantur Augustus Rodin, Felicianus Rops, Valeria Bernard, Max Kahn, Eugenius Thivier et Philippus Burne-Jones).

Cinematographia

In pellicula Incubus (1965), quae altera et postrema pellicula diutina esperantice facta est, scaena incubum et succubum exhibet.
In Bloody Mallory (2002), contra succubum pugnatur, dum certamen cum angelo exterminatore Abaddon geritur.
In Jennifer's Body (2009), persona Jennifer in succubum mutatur post ritum satanicum, cuius ipsa victima fuerat.
In Suicide Squad (2016), succubum egit Cara Delevingne.

Televisio

In serie televisifica South Park, episodium tertium temporis tertii narrat de succubo qui Chef seducit.
In The X-Files, episodio vicesimo primo ("Visitatio") temporis tertii, succubus Skinner noctibus visitat.
In serie Hex, succubus in tempore secundo (episodiis undecimo et duodecimo) apparet, ubi Malachi, filius Azzazelis et mortalis feminae, adversarios delere conatur.
In Lost Girl, persona princeps est iuvenis succubus.
In The Gates, filius maris amore capitur iuvenis succubi.
In Charmed, episodio quinto temporis secundi.
In Sleepy Hollow, tempore secundo episodio octavo, succubus evocatur ut vim colligat ad Molochum suscitandum.
In Midnight, Texas, tempore primo episodio quarto, succubus iucundus paucos homines improbos vincit.

Comici et manga

In manga Lilim Kiss.
In Overlord, Albedo succubus est.
In Carmilla.
In Astarotte no Omocha, persona princeps est principissa succubus.
In serie Chronicarum lunae nigrae, Hellaynnea succubus est.
In Rusty Soul: Brandish, succubus nomine Twiska apparet.
In Succubus, auctore Froideval, a Pontet delineato.
In Soul Eater, capitulis septimo decimo et duodevicesimo, succubus apparet.
In Rosario + Vampire (temporibus primo et secundo), una ex personis principibus succubus est.
In Interviews with Monster Girls, Sakie Satou succubus est.
In Kono subarashii sekai ni shukufuku o!.

Ludi televisifici

Succubi et incubi sunt personae notabiles in ludis velut Nethack, World of Warcraft, Disgaea, et ludis generis Dungeons & Dragons, ut Neverwinter Nights.
Monstra nomine "Succubus" saepe apparent in Castlevania, praesertim in partibus recentioribus. Inter exempla memorabilia sunt certamen inter Alucard et succubum in Castlevania - Symphony of The Night atque inter Simon Belmont et succubum in Castlevania: Lords of Shadow - Mirror of Fate.
In Final Fantasy, succubus ut globus igneus daemonicus repraesentatur.
In Darkstalkers, duo succubi inveniuntur: Morrigan Aensland (Darkstalkers 1, 2 et 3) et Lilith Aensland (Darkstalkers 3).
In Catherine (2012), succubus homines seducit ob defectum cupidinis procreandi.
In The Witcher 2 et The Witcher 3, succubus inveniri potest, lusorique permittitur ut vel occidat vel parcat.
In World of Warcraft, veneficus succubum evocare potest.
In Spelunky, succubus hostis Inferni est, qui se puellam auxiliatricem simulat.
In Yandere Simulator, duo discipuli succubos et incubos nominant.
In Hearthstone, "Succubus" est charta classis veneficae.
In The Binding of Isaac, Lilith est persona eligenda, et succubus est res passiva.

Notae

↑ Michaël Collée, Coche-mare, in Revue de la Société Internationale d'Histoire de la Psychiatrie et de la Psychanalyse – Frénésie n° 3, 1987.
↑ G. Van der Leeuw La religion dans son essence et ses manifestations, Payot, 1970
↑ Mireille Dottin-Orsini, « Lilith » in Petro Brunel dir., Dictionnaire des mythes féminins, Éditions du Rocher, Paris, 2002. Formula:ISBN 978-2-268-04383-8, p 1156.
↑ Dantes Vita Nova III 3,8

Nexus interni

Nexus externi

SuccuWiki - Wiki Succuborum

[1] Michaël Collée, Coche-mare, in Revue de la Société Internationale d'Histoire de la Psychiatrie et de la Psychanalyse – Frénésie n° 3, 1987.

[2] G. Van der Leeuw La religion dans son essence et ses manifestations, Payot, 1970

[3] Mireille Dottin-Orsini, « Lilith » in Petro Brunel dir., Dictionnaire des mythes féminins, Éditions du Rocher, Paris, 2002. Formula:ISBN 978-2-268-04383-8, p 1156.

[4] Dantes Vita Nova III 3,8

[1]

[2]

[3]

[4]