Jump to content

Ucraina

Nexus recensere
Haec pagina est honorata.
Latinitas nondum censa
Coordinata: 49°N 32°E / 49°N 32°E / 49; 32
E Vicipaedia
Wikidata Ucraina
Res apud Vicidata repertae:
Ucraina: insigne
Ucraina: insigne
Ucraina: vexillum
Ucraina: vexillum
Terra continens: Europa
Territoria finitima: Ruthenia Alba, Polonia, Slovacia, Hungaria, Romania, Moldavia, Russia, Unio Europaea
Locus: 49°0′0″N 32°0′0″E
Caput: Kiovia

Gestio

semi-presidential system
Princeps: Vladimirus Zelens'kyj
Praefectus: Dionysius Šmyhal
Consilium: Verkhovna Rada
Iudicium: Supreme Court of Ukraine, Constitutional Court of Ukraine
Situs interretialis

Populus

Numerus: 41 167 335
Sermo publicus: lingua Ucrainica
Zona horaria: UTC+2, UTC+3, UTC+2, Europe/Kyiv
Moneta: hryvnia

Commemoratio

Paean: Hymnus Ucrainae

Sigla

ISO UA, UKR, 804; IOC UKR
Dominium interretiale: .ua
Praefixum telephonicum: +380
Siglum autoraedarum: UA

Tabula aut despectus

Ucraina: situs
Ucraina: situs

Ucraina[1] (Ucrainice Україна, tr. Ukrajina) est civitas sui iuris in Europa Orientali sita. A Russia in oriente et boreoriente, Ruthenia Alba in boreoccidente, Polonia, Slovacia, et Hungaria in occidente, Romania et Republica Moldavica in meridioccidente, et Ponto Euxino et Palude Maeotis in meridie et meridioriente circumventa est. Area geographica est 603 628 chiliometra quadrata, secunda civitas confinis in continente Europaea, post Foederationem Russicam.[2][3][4] Caput est Kiovia. Lingua publica est lingua Ucrainica. Die 24 Februarii 2022 Ucrainae pacificae a Russia bellum indictum est.[5]

Nomen

[recensere | fontem recensere]

Antiqua Ucrainae terra nomine Latino classico Sarmatia ac etiam ex parte Scythia cognita est. Saeculis mediaevalibus nomina Russia, Ruthenia, et Roxolania, ipso vulgo Rus' (Русь), ut designationes terrae Slavorum orientalium (i.e. territoriorum Ucrainae, Rutheniae Albae, et partis Russiae Europaeae nostri temporis) introducta sunt, et sensu stricto saepe denotationes solum terrarum Ducatuum Kioviensis, Czernihoviensis, et Haliciae Volhyniaeque (i.e. territorii, nunc ad Ucrainam pertinentis), cum terrae Rutheniae Albae in Lituania et ducatus Ruthenici partium aquilonis in Moscovia comprehenderentur.[6]

Nomen Ucrainae primo anno 1187 in annalibus Kioviensibus,[7] quale appellatio territorii Ducatus Pereaslaviensis, apparuit (qui cum Kioviensi et Czernihoviensi ad nucleum historicum civitatus Russicae antiquae pertinebat). Idem nomen apud annales Russicos (Ruthenicos) annis 1189, 1213, 1280, et 1282[7], Haliciam, Volhyniam occidentalem, Chelmiam, et Podlachiam significabat. In annalibus litterisque publicis Polonicis et Lituanicis saeculorum quattuordecimi–septindecimi, nomine Ucrainae sensu latioreQuando? terrae Ruthenicae Haliciae, Volhyniae, Kioviae, Podoliae, et Braczlaviae, sensu limito sane? territorium ad“Usque ad”? “Prope”? flumen medium? Danapris indicabantur.[6] Eadem significatio etiam a medio saeculi septindecimi, post creationem civitatis Cosacicae Exercitus Zaporoviensis, servabatur. Cum Ucraina ad regnum Russicum Moscoviense (dein Imperium Russicum) adnexa esset, appellatio Ucrainae connecta est cum regione prope Danaprim, nomine Russiae Minoris[8] vel Parvae[9] (opposito appellationi Russiae Magnae vel Maioris,[9] Foederationem Russicam significanti) – saepe terras prope Charcoviam includendo. In Lexico Universali Iohannis Hofmanni, anno 1698 edito, Ucraina descripta est provincia Poloniae ("Vocatur aliter Volhinia inferior seu Palatinatus Kioviensis, ab eius urbe primaria Kiovia, & Braczlaviensis")[10] et Moscoviae.[11] Inter secundam dimidiam saeculi undevicesimi et initium saeculi vicesimi nomen Ucrainae significationem suam ut nomen terrae suae?, quae olim Ruthenia vocabatur, amplificavit, et ipsum nomen gentile Ucrainorum (українці, tr. ukrajinci) in locum Russorum (русини, tr. rusyny) seu Ruthenorum gradatim substitutum est.[6] Anno 1917, declarata est prima civitas, se 'Ucrainicam' publice vocans (Res Publica Popularis Ucrainica).

Etymologia nominis Ucrainae est obscura. Opinio divulgata a 'limite', 'margine', seu 'fine extremo' eam ducit (confer Russicum окраина, tr. okraina cum hac notione). Exempli gratia, secundum explanationem Lexici Universalis Hofmanni, Ucraina Poloniae "sic dicitur tanquam posita in limite Moscoviae et Tartariae minoris,"[10] Ucraina Moscoviae est "sic dicta quasi limes, quia posita est in limite Tartariae minoris seu Precopensis."[11] Complures autem Ucraini nostri temporis talem opinionem refutant, et etymologiae favent quae vocabulum Ucrainae seu vulgo Ukrajina (Україна) a unione nominum substantivorum krajina (країна) vel kraj (край), 'terra', et u (у), 'suum', ducit. Ergo, Ucraina vero 'terram suam' (oppositam 'terrae alienae') denotet.[12]

Historia

[recensere | fontem recensere]
Pagina principalis: Historia Ucrainae
Aureum pectoral Scythianum, ex tumulo regali in Pokrov, ex saeculo quarto a.C.n.
Victoria Russica contra Carolum XII Sueciae et Ioannem Mazepam socium in Proelio Poltavensi (1709) autonomiam Cosacorum destruxit.
Prima pagina Constitutionis Benderianae. Quod exemplum, Latine scriptum, a Philippo Orlyk hetman scriptum esse videtur, et in Archivis Nationalibus Suecicis conservatur.

Homines primi in terra Ucrainica circa 900–800 milia annorum retrorsum habitabant, cum homines speciei Homo sapiens circa 40–35 milia annorum retro formati sunt. Inter culturas archaeologicas in Ucraina inventas, notandae sunt Trypilliensis (4000–2100 a.C.n.), Jamna (2800–2300 a.C.n.) et Srubna (1700–1300 a.C.n.).

Cum iam in antiquitate in terra Ucrainae hodiernae regna Scytharum, Sarmatarum, Gothorum, ac gentium aliarum exsistebat, initium verum civitatis et culturae Ucrainicae Russia Kioviensis saeculorum noni–tredecimi putatur,[13] e cuius successoribus fuit Regnum Russiae, quod saeculis tredecimo–quattuordecimo in terris Ucrainae occidentalis nostri temporis exsistebat. Postea terrae Ucrainicae comprehensae sunt in Regno Polonico et Magno Ducatu Lituaniae, qui saeculo sedecimo regnum foederale formaverunt.

Formatio civitatis Ucrainicae hodiernae conecta est cum bello annis 1648–1657 contra regnum Poloniae et Lituaniae a Bohdano Chmielnicio ducto.[14] Belli causa, civitas Cosacorum Zaporoviensium in Ucraina formata est, dein inter Poloniam et Russiam divisa. In Imperio Russico terrae Cosacorum Ucrainensium ad dimidium secundum saeculi duodevicesimi autonomiam certam habebant, quo tempore, post divisiones regni Polono-Lituanici, terrae Ucrainae occidentalis in Imperium Austriacum comprehensae sunt, cum Ucraina media et orientalis vero pars Russiae essent.

Annis ab 1917 ad 1918, post res novas Russicas, creatae sunt nonnullae res publicae Ucrainicae, inter quas Res Publica Popularis Ucrainica, Civitas Ucrainica, Res Publica Popularis Ucrainica Occidentalis. Anno 1917 declarata et anno 1919 de facto firmata est Res Publica Sovietica Socialistica Ucrainica, quae maiorem terrarum Ucrainicarum partem comprehendit, et anno 1922 pars Unionis Sovieticae facta est. Ucraina occidentalis, tempore Belli Orbis Terrarum II, pars RSS Ucrainicae facta est, et Crimaea ad eam adiuncta est anno 1954. Unione Sovietica dissoluta, Ucraina anno 1991 res publica sui iuris facta est.

In praesidis suffragio anni 2004 instrumentis divulgationis nomine revolutionis aurantiae appellato Victor Juščenko, qui Ucrainam civitatibus occidentalibus admovere studuit, electus est. Anno 2010 autem cives spe rerum meliorum amissa Victorem Juščenko praesidem eligerunt, qui regimini Russico favit.

Mense Novembri 2013 homines, postquam foedus, quo Ucraina Unioni Europaeae associata esset, suspensum est, adversam voluntatem in foro Kioviae "Maidan" dicto occupando declarabant. Mense Februarii 2014, cum conciliatio inter factiones adeptus esset, pristina constitutio, quae usque ad mensem Septembrem 2010 in usu erat, redintegrata est, Victor Janukovyč autem potentia pulsus est.

2022: Incursio Russica

[recensere | fontem recensere]
Ut ad profundiora de bello recenti tuearis, vide Incursio Russica in Ucrainam (2022).

Eodem anno Russia contra ius internationale Crimaeam peninsulam occupavit et in regionibus Ucrainae orientalibus secessionem sustentavit, ex quo pugnae ortae sunt, quae usque ad hunc diem perdurant.

Die 21 Februarii 2022 Vladimirus Putin decreto rem publicam popularis Donetskensis et rem publicam popularis Luganskensis liberas ac solutas esse declaravit. Die 24 Februarii 2022 Russia Ucrainam contra ius internationale a pluribus partibus aggressa est: a Vladimiro Putin signo dato, russicus exercitus, a Crimea, a oriente et a Ruthenia Alba ingressus, in multis urbis proelium commisit. Die 25 Februarii 2022 etiam Kiovia, Ucrainae caput, oppugnata est.

Institutio publica

[recensere | fontem recensere]

Ucraina est res publica democratica, cuius constitutio hodierna anno 1996 accepta est. Potestas executiva in Ucraina repraesentata est a Praeside et Grapheo Ministrorum. Institutum legum latoris reipublicae est parlamentum, Concilium Publicum Ucrainae (Верховна Рада України, tr. Verchovna Rada Ukrajiny) vocatur.

Divisio administrativa

[recensere | fontem recensere]
Pagina principalis: Divisio administrativa Ucrainae

Ucraina 24 regiones (in sg., область, tr. oblast’) comprehendit. Kiovia metropolis est urbs dignitatis civitatis. Praeterea, secundum positionem officialem Ucrainae (quae a multis aliis civitatibus mundi sustinetur) partes eius de iure sunt res publica autonoma Crimaea et urbs dignitatis civitatis Sebastopolis (quum terrae illae de facto inclusae sunt in Foederationem Russicam, mense Martio anno 2014).

Geographia

[recensere | fontem recensere]
Lacus Synevir est maximus lacus in montibus Carpaticis Ucrainis.
Tabula topographica Ucrainae.

Ucraina in Europa Orientali patet, inter Poloniam, Rutheniam Albam, Russiam, Moldaviam, Romaniam, Hungariam, et Slovaciam sita. Regiones vastaeque plerumque Ucrainae occupant. Fere 95 centesimae terrae sunt planities. Montes Carpates[15] in occidentali Ucrainae parte siti sunt.

Maria, litora Ucrainae e meridie alluentes, sunt Pontus Euxinus (Mare Nigrum) et Palus Maeotis (Mare Asoviense). Ucraina plus quam 63 milia fluminum rivorumque habet, quorum maxima sunt Danapris (Borysthenes), Danastris (Tyras), Danubius, Pripetius.

Multae urbes in Ucraina sunt, quarum Kiovia, Charcovia, et Odessa (statu 2013) plus decies centena milia incolarum habent.

Euroregiones ad quas nonnullae terrae Ucrainicae pertinent sunt Buga, Carpathia, Prut Superior, et Danubius Inferior.

Biodiversitas

[recensere | fontem recensere]

Ucrainae sunt permulta species animalium, fungorum, micoorganismorum, plantarum.

Animalia

[recensere | fontem recensere]
Spermophilus suslicus est in steppis Ucrainae orientalis endemicus.
Si plus cognoscere vis, vide etiam Index piscium in Ucraina et Indicem piscium Ponti Euxini.

Ucraina plerumque dividitur in duas regiones zoologicas, quarum una, in oriente civitatis inventa, in finientibus Europae terris consistit, ubi sunt usitatae silvarum mixtarum species, atque in alia, in Ucraina orientali, species steppas amantes vigent. In silvestribus civitatis regionibus, lynxes, lupi, sus scrofi, martes, et species similes usitate inveniuntur, praecipue in montibus Carpaticis,[15] ubi multa mammalia praedatoria habitant, cum variis ursis brunnis. Circa lacus et flumina, castores, lutrinae, mustelaeque Russicae habitant, dum Cyprinidae, Abramis brama, et Siluriformes sunt pisces saepissime inventi. In mediis et orientalibus civitatis regionibus, permulta Rodentia, inter quae Cricetinae et Marmotini, habitant.

Fungi

[recensere | fontem recensere]

Plus quam 6600 specierum fungorum, inter quas species lichenata creantes, in Ucraina descriptae sunt,[16][17] sed hic numerus est imperfectus. Vera specierum fungorum in Ucraina summa, inter quas species non iam descriptae, veri simile est multo maior, quia aestimantur solum circa 7 centesimae omnium orbis terrarum fungorum iam inventae esse.[18]

Demographia

[recensere | fontem recensere]

Multitudo

[recensere | fontem recensere]

Census civium, anno 2001 perfectus, 48 457 milia incolarum in Ucraina notavit.[19] Anno 2013 tamen aestimantur 45 495 252 hominum Ucrainam incolere.[20] (locus tricensimus in mundo). E censu anni 2001, 32.5 milia (67.2%) incolarum Ucrainae in urbibus habitant, et numerus mulierum (53.7%) maior est quam numerus virorum (46.3%).

Gentes

[recensere | fontem recensere]

Secundum censum anni 2001, maior pars (77.8%) civium Ucrainae sunt gente Ucraini, gentes minores autem sunt Russi (17.3%), Rutheni Albi (0.6%), Moldaviani (0.5%), Tatari Crimenses (0.5%), Bulgari (0.4%), Hungari (0.3%), Dacoromani (0.3%), Poloni (0.3%), Iudaei (0.2%), Armeni (0.2%), Graeci (0.2%), Tatari (0.2%).[21]

Linguae

[recensere | fontem recensere]

Constitutio Ucrainae linguam Ucrainicam ut publicam civitatis linguam statuit, adiumentum ei suppenditans. Possibilitas usus liberi et protectio linguae Russicae et aliarum linguarum gentium minorium etiam declaratae sunt in Constitutione Ucrainica .[22] Secundum censum anni 2001, Ucrainica est lingua natalis pro 67.5 centesimis, Russica vero pro 29.6 centesimis populationis Ucrainae.[23]. Illic circa 53 centesimas civium Ucrainae Ucrainice et 45 centesimae Russice inter se communicant.[24] Lingua Ucrainica in occidente, medio et oriente septentrionali Ucrainae praevalet, Russica tamen in oriente meridiano et meridie (e.g., in Crimaea) huius terrae dominatur.[25]

Lex anni 2012, nota ut lex Kivalov et Kolesničenko, secundum Chartam Europaeam pro linguis regionalibus, 18 linguas regionales Ucrainae enumerabat:

A die 23 Februarii anno 2014, praeside Ianukovič pulso, lex Kivalov et Kolesničenko vi carere habebatur, anno 2018 et omnino abnegata est.

Religio

[recensere | fontem recensere]
Ecclesia cathedralis Sanctae Sophiae Kioviae in urbe.

Ucraina est terra publice saecularis, ubi constitutio libertatem sentiendi declarat. Principalis religio in Ucraina est Christiana Orthodoxa, hodie ibi divisa inter ecclesias duas: Ecclesia Orthodoxa Ucrainae et Ecclesia Orthodoxa Ucrainica Patriarchatus Moscuensis. Locum secundum numero secutorum suorum Ecclesia Graeco-Catholica Ucrainae tenet. Circa decies centena milia hominum (2.19% omnium) in Ucraina sunt Catholici (ut plurimum, Poloni et Hungari gente).[27] Protestantes Ucrainici totinem numerant. Praeterea, circiter 500 milia Musulmanorum in Ucraina colunt, quarum fere 250 milia sunt Tatari Crimenses.[28]

Cultura

[recensere | fontem recensere]
Conferatur pagina principalis: Cultura Ucrainae.

Cultura Ucrainae origine sua conecta est cum cultura Ruthenica antiqua, ubi saeculo decimo sumptio religionis Christianae accidit, quae momentum magni valoris in evolutione culturae fuit. Quia terrae Ucrainicae in dicione aliorum regnorum comprehendebantur, nobiles Ucraini a saeculo sexto decimo culturam Polonicam, a saeculo duodevicesimo vero Russicam large acceperunt. Idcirco fundamenta culturae Ucrainicae propriae cultura hominum rusticorum (agricolarum, cosacorum, fabrorum) facta sunt.

Ex hominibus Ucrainicis in cultura emeritis sunt, inter quos Gregorius Skovoroda, philosophus, scriptor, musicus; Ioannes Kotljarevs'kyj poeta dramaticus; Nicolaus Gogol, scriptor; Tarasius Ševčenko, poeta et pictor; Nicolaus Kostomarov historicus et scriptor; Alexander Potebnja, philologus et philosophus; Elias Repin, pictor; scriptores Ioannes Franko et Michael Kocjubyns'kyj; poetria Lesja Ukrajinka; Vladimirus Vernadskij, rerum naturae investigator et philosophus; Ioannes Poddubnyj, athleta; Antonius Makarenko et Basilius Suchomlyns'kyj, paedagogi et scriptores; Georgius Kondratjuk et Sergius Korolëv, eruditi ac inventores; Alexander Dovženko, Alexander Ptuško, et Sergius Bondarčuk, moderatores cinematographici; Ioannes Kozlovs'kyj et Demetrius Hnatjuk cantores. Sed idcirco Ucraina olim parte sua maxima ad Imperium Russicum et dein ad Unionem Sovieticam pertinebat, Ucraini noti (nonnumquam ad Russiam migrantes et opera sua Russice creantes, ut, e.g., Gogol) saepe inter homines claros Russicos seu Sovieticos numerantur.

Pittacium Diei Constitutionis Ucrainae.

Dies festi

[recensere | fontem recensere]

Ucrainici dies festi sunt:

Politica

[recensere | fontem recensere]

Ucrainae systema semipraesidentale est: Praeses Ucrainae secundum primum ministrum et consistorium exstat. Rami potestatis legislativae, exsecutivae, velut iudicialis in operibus sunt. Constitutio Ucrainae (Ucrainice: Конституція України) post dissolutionem Unionis Sovieticae capitulis quindecim fabrefacta est, die 28 Iunii 1996 declaratus.

Parlamentum Ucrainae, Supremum Concilium (Verchovna Rada) vocitatur

Parlamentum Ucrainae 450 legatis electum est, in Kioviae aedificio Verchovna Rada (Supremum Concilium) situm est. His temporibus factiones politicae decem in parlamento electae sunt, numerus maxima est factio CH (Ucrainice: Слуга народу, Latine: SN, Servi Nationis), cum sedibus 240.

Oeconomia

[recensere | fontem recensere]

Proventus domesticus grossus, ratione paritatis potestatis emptionis habita, aestimatione anno 2019 facta, est $408 milliarda; itaque Ucraina est quadragesima septima inter civitates orbis terrarum. Proventus domesticus grossus per capita est $9 743; secundum hanc mensuram Ucraina est centesima undecima inter omnes civitates.[29] Aestimatione anno 2017 facta, 12.2% haec summae ex agricultura, 28.6% ex industria, 60% ex apparitione provenit.[30]

Producta agriculturae maximi momenti sunt frumenta, betae saccharinae, semina helianthi, olera, bubula, lac. Magnae industriae sunt fodinae carbonariae et metallicae, electricitas, machinae industriales, machinae vecturae, opera chemica, ac fabricatio cibaria.[30]

Moneta Ucrainae est grivna (Ucrainice гривня, hryvnja).

Nexus interni

Notae

[recensere | fontem recensere]
  1. ↑ Iohannes Iacobus Hofmannus, Lexicon universale (1698) ~; Carolus Egger, Sermo Latinus Hodiernus: Acta Diurna (1986), p. 79
  2. ↑ Richard Chin, Global Clinical Trials, (Elsevier, 2011, ISBN 0123815371), 345.
  3. ↑ Chandler Evans, Future of Google Earth, (BookSurge Publishing, 2008, ISBN 1419689037), 174.
  4. ↑ "Basic facts about Ukraine". Ukrainian consul in NY .
  5. ↑ https://www.morgenpost.de/politik/article234656481/ukraine-russland-kriegserklaerung-angriff-putin-rede-entnazifizierung.html
  6. ↑ 6.0 6.1 6.2 Н. Яковенко, Нарис Історії України з найдавніших часів до кінця XVII, (К., 1997).
  7. ↑ 7.0 7.1 «Україна» в Вікіджерелах.
  8. ↑ I. G. T. Graesse, F. Benedict, et H. Plechl, Orbis Latinus, 3:538.
  9. ↑ 9.0 9.1 I. G. T. Graesse, F. Benedict, et H. Plechl,Orbis Latinus, 3:296.
  10. ↑ 10.0 10.1 I.I. Hofmannus, Lexicon universale .... - Leiden, 1698. - tom. 4. – p. 577
  11. ↑ 11.0 11.1 I. I. Hofmannus,Lexicon universale (Leiden, 1698), 4:578.
  12. ↑ Русанівський, В. М. Українська мова / Енциклопедія «Українська мова» (К., 2000).], Григорій Півторак, Г. «Україна» — це не «окраїна» / Походження українців, росіян, білорусів та їхніх мов.
  13. ↑ Яковенко Н. Нарис історії України з найдавніших часів до кінця XVIII ст (Київ: Ґенеза, 1997).
  14. ↑ Сисин Ф. Хмельниччина та її роль в утворенні модерної української нації / Український історичний журнал (1995) 4:67–76.
  15. ↑ 15.0 15.1 J. G. Th. Graesse, Orbis Latinus (Dresdae: Schönfeld, 1861; 1909. Brunsvici, 1972, 3 voll.) 1 2 3
  16. ↑ D. W. Minter et I. O. Dudka, Fungi of Ukraine: A Preliminary Checklist (CAB International, 1996).
  17. ↑ "Cybertruffle's Robigalia: Observations of fungi and their associated organisms". cybertruffle.org.uk .
  18. ↑ P. M. Kirk, P. F. Cannon, D. W. Minter, et J. Stalpers, Dictionary of the Fungi, ed. 10a (CABI, 2008).
  19. ↑ Перепис населення України 2001 року: офіційний сайт.
  20. ↑ Державна служба статистики.
  21. ↑ Національний склад населення: [1] Державний комітет статистики.
  22. ↑ http://www.rada.gov.ua/konst/CONST1.HTM#r1 Конституція України, Розділ I, Стаття 10
  23. ↑ http://2001.ukrcensus.gov.ua/results/general/language/ Мовний склад населення України за даними Всеукраїнського перепису населення 2001 року
  24. ↑ Опитування: більшість українців спілкуються вдома українською мовою
  25. ↑ Мовний баланс України (Пункт «Мова, якою громадяни спілкуються у родині в залежності від регіону»).
  26. ↑ Sed Suržik(uk), dialectus Ucrainico-Russica mixta, qua 10-20% populi Ucrainae utitur, nec in hac lege memorabatur.
  27. ↑ State Department of Ukraine on Religious.
  28. ↑ Caught Between East and West, Ukraine Struggles with Its Migration Policy.
  29. ↑ "World Economic Outlook Database, April 2019", IMF, 7 Maii 2019.
  30. ↑ 30.0 30.1 Ukraine, The World Factbook, CIA, 2019.

Bibliographia

[recensere | fontem recensere]

Generalia

[recensere | fontem recensere]
  • Boeckh, Kathrin, et Ekkehard Völkl. 2007. Ukraine: Von der Roten zur Orangenen Revolution. Regensburg. ISBN 9783791720500.
  • Nachbarn im Osten: Ukraine und Belarus. Bundeszentrale für politische Bildung, 1 Novembris 2006.
  • Rainer Lindner. Das Ende von Orange: Die Ukraine in der Transformationskrise. Studie der Stiftung Wissenschaft und Politik.
  • Landeszentrale für politische Bildung Baden-Württemberg: Nach der „Orangenen Revolution“. (PDF; 1,60 MB). Der Bürger im Staat, 4. 2005. Aufsätze zur Entwicklung von Politik und Wirtschaft in der Ukraine, Russland und Weißrussland.
  • Böhme, Britta. 1999. Grenzland zwischen Mythos und Realität: Real- und Ideengeschichte des ukrainischen Territoriums. Lemberg. ISBN 3931703339.
  • Губарев, В. К. 2008. Історія України: універсальний ілюстрований довідник. Донецьк: БАО.
  • Jobst, Kerstin S. 2010. Geschichte der Ukraine. Ditzingen: Reclam. ISBN 315018729X.
  • Kappeler, Andreas. 1994. Kleine Geschichte der Ukraine. Monaci: Beck. ISBN 3406374492.
  • Khiminets, Pavlo. 2006. Protestantismus in der Ukraine: Rolle und Stellung des Protestantismus im soziokulturellen Kontext der Geschichte der Ukraine. Francofurti: Peter Lang. ISBN 3631557914.
  • Kravchuk, Robert. 2002. Ukrainian Political Economy: The First Ten Years. Novi Eboraci: Palgrave Macmillan.
  • Reder, Christian, et Erich Klein, eds. 2008. Graue Donau, Schwarzes Meer: Wien Sulina Odessa Jalta Istanbul. Recherchen, Gespräche, Essays. Vindobonae et Novi Eboraci: Edition Transfer bei Springer. ISBN 9783211754825.
  • Remer, Claus. 1995. Zum Ukrainebild in Deutschland vom 19. zum 20. Jahrhundert. In Russland & Europa: Historische und kulturelle Aspekte eines Jahrhundertproblems, ed. Erhard Hexelschneider, 225-243. Lipsiae: Jenaer Forum für Bildung und Wissenschaft. ISBN 3929994445.
  • Simon, Gerhard. 2002. Die neue Ukraine. ISBN 341212401X.
  • Timtschenko, Victor. 2009. Ukraine: Einblicke in den neuen Osten Europas. Berolini: Ch. Links Verlag. ISBN 9783861534884.
  • Wilson, Andrew. 2002. The Ukrainians: Unexpected Nation. ISBN 0300093098.
  • Кравчук П. А. 2011. Книга рекордів природи. Луцьк: ПрАТ «Волинська обласна друкарня». ISBN 9789663616421.
  • Леонтьева Г. Г. 2002. Економіка і соціальна географія. Україна: навч. посіб. Суми: Вид-во «Університетська книга».
  • Руденко В. П. 1993. Довідник з географії природно-ресурсного потенціалу України. К.: Вища школа.
  • Рутинський М. 2004. Географія туризму України: навч.-метод. посіб. К.: ЦНЛ.
  • Стехун Л. М. 2000. Україна: короткий географічний огляд. Х.: Ранок.
  • Україна [Образотворчий матеріал] 2007. авт.-упоряд.: В. Томазов, О. Ясь. К.: Мистецтво.
  • Хомяков, В. I., et І. В. Бакум. 2009. Економіка сучасної України: навч. посіб. К.: Кондор.

Historia

[recensere | fontem recensere]
  • Boshyk, Yuri. 1986. Ukraine During World War II: History and Its Aftermath. Canadian Institute of Ukrainian Studies. ISBN 0920862373.
  • Berkhoff, Karel C. 2004. Harvest of Despair: Life and Death in Ukraine Under Nazi Rule. Cantabrigiae Massachusettae: Harvard University Press.
  • Cliff, Tony. 1984. Class Struggle and Women’s Liberation. Bookmarks. ISBN 0906224128.
  • Gross, Jan T. 1988. Revolution from Abroad: The Soviet Conquest of Poland's Western Ukraine and Western Belorussia.
  • Hrushevsky, Michael. 1986. A History of Ukraine.
  • Kohut, Zenon E., Bohdan Y. Nebesio, et Myroslav Yurkevich. 2005. Historical Dictionary of Ukraine. Scarecrow Press.
  • Luckyj, George S. 1996. Towards an Intellectual History of Ukraine: An Anthology of Ukrainian Thought from 1710 to 1995.
  • Lower, Wendy. 2005. Nazi Empire-Building and the Holocaust in Ukraine. University of North Carolina Press.
  • Magocsi, Paul Robert. 1996. A History of Ukraine. Toronti: University of Toronto Press. ISBN 0802078206.
  • Overy, Richard. 2004. The Dictators. Novi Eboraci: W. W. Norton & Company. ISBN 0393020304.
  • Piotrowski Tadeusz. 1998. Poland's Holocaust: Ethnic Strife, Collaboration with Occupying Forces and Genocide in the Second Republic, 1918–1947. McFarland & Company. ISBN 0786403713.
  • Redlich, Shimon. 2002. Together and Apart in Brzezany: Poles, Jews, and Ukrainians, 1919–1945. Bloomingtoniae: Indiana University Press.
  • Reid, Anna. 2003. Borderland: A Journey Through the History of Ukraine.
  • Roberts, Geoffrey. 2006. Stalin's Wars: From World War to Cold War 1939–1953. Yale University Press. ISBN 0920862373.
  • Subtelny, Orest. 1988. Ukraine: A History. Toronti: University of Toronto Press. ISBN 0802083900.
  • Weiner, Amir. Making Sense of War: The Second World War and the Fate of the Bolshevik Revolution. Princeton University Press. ISBN 0691095434.
  • Zabarko, Boris, ed. 2005. Holocaust in the Ukraine. Mitchell Vallentine & Co.
  • Ілюстрована енциклопедія історії України : в 3-х т. — Вид. перероб., доп. — К.: Спалах, 2004.
  • Губарев, В. К. 2008. Iсторія України : універсальний ілюстрований довідник. Донецьк: БАО.

Nexus externi

[recensere | fontem recensere]
Vicimedia Communia plura habent quae ad Ucrainam spectant.
Lege Σαρματία ("Ucraina") apud Vicipaediam lingua Graeca antiqua scriptam
Situs geographici et historici: Locus: 49°0′0″N 32°0′0″E • OpenStreetMap • GeoNames • Thesaurus Getty • Commentatio Theodisce, Francogallice, Italice apud Lexicon historicum Helveticum • Store norske Lexikon • Treccani • Большая российская энциклопедия

Fontes Latini

[recensere | fontem recensere]

Generalia

[recensere | fontem recensere]

Administratio

[recensere | fontem recensere]
Civitates et territoria Europae
Civitates

Albania · Andorra · Armenia · Atropatene · Austria · Belgica · Bosnia et Herzegovina · Britanniarum regnum · Bulgaria · Cechia · Civitas Vaticana · Croatia · Cyprus · Dania · Estonia · Finnia · Francia · Georgia · Germania · Graecia · Helvetia · Hibernia · Hispania · Hungaria · Islandia · Italia · Lettonia · Lichtenstenum · Lituania · Luxemburgum · Macedonia Septentrionalis · Melita · Moldavia · Monoecus · Mons Niger · Nederlandia · Norvegia · Polonia · Portugallia · Romania · Russia · Ruthenia Alba · Serbia · Sanctus Marinus · Slovacia · Slovenia · Suecia · Turcia · Ucraina

Civitates statu dubio

Abascia · Carabachia Superior · Cyprus septentrionalis · Donetskensis · Kosovia · Luganskensis · Ossetia Meridionalis · Transnistria

Territoria obnoxia et statu dubio

Acroterium et Decelea · Caesarea insula · Crimaea · Faeroae · Gibraltaria · Lisia · Riduna · Monapia · Sargia

Capsae cognatae: Africa • America • Asia • Oceania
Ucraina : politica
Praesides Ucrainae (1991– )

Leonidas Kravčuk 1991 • Leonidas Kučma 1994 • Victor Juščenko 2005 • Victor Janukovyč 2010 • Alexander Turčynov 2014 • Petrus Porošenko 2014 • Vladimirus Zelens'kyj 2019
Леонід Кравчук • Леонід Кучма • Віктор Ющенко • Віктор Янукович • Олександр Турчинов • Петро Порошенко • Володимир Зеленський

Capsae cognatae: Primi ministri Ucrainae
Primi ministri Ucrainae (1991– )

Vitoldus Fokin 1991 · Leonidas Kučma 1992 · Vitalis Masol 1994 · Eugenius Marčuk 1995 · Paulus Lazarenko1996  · Valerius Pustovojtenko 1997 · Victor Juščenko 1999 · Anatolius Kinach 2001 · Victor Janukovyč 2002 · Iulia Tymošenko 2005 · Georgius Jechanurov 2005 · Victor Janukovyč 2006 · Iulia Tymošenko 2007 · Nicolaus Azarov 2010 · Arsenius Jacenjuk 2014 · Vladimirus Hrojsman 2016 · Alexius Hončaruk 2019 · Dionysius Šmyhal 2020
Вітольд Фокін · Леонід Кучма · Віталій Масол · Євген Марчук · Павло Лазаренко · Валерій Пустовойтенко · Віктор Ющенко · Анатолій Кінах · Віктор Янукович · Юлія Тимошенко · Юрій Єхануров · Віктор Янукович · Юлія Тимошенко · Микола Азаров · Арсеній Яценюк · Володимир Гройсман · Олексій Гончарук · Денис Шмигаль

Ministri rerum externarum Ucrainici

Anatolius Zlenko 1991 · Gennadius Udovenko 1994 · Borises Tarasjuk 1998 · Anatolius Zlenko 2000 · Constantinus Hryščenko 2003 · Borises Tarasjuk 2005 · Vladimirus Ohryzko 2007 · Arsenius Jacenjuk 2007 · Vladimirus Ohryzko 2007 · Vladimirus Khandohij 2009 · Petrus Porošenko 2009 · Constantinus Hryščenko 2010 · Leonidas Kožara 2012 · Andreas Deščycja 2014 · Paulus Klimkin 2014 · Bademus Prystaiko 2019 · Demetrius Kuleba 2020
Анатолій Зленко · Геннадій Удовенко · Борис Тарасюк · Анатолій Зленко · Костянтин Грищенко · Борис Тарасюк · Володимир Огризко · Арсеній Яценюк · Володимир Огризко · Володимир Хандогій · Петро Порошенко · Костянтин Грищенко · Леонід Кожара · Андрій Дещиця · Павло Клімкін · Вадим Пристайко · Дмитро Кулеба

Capsae cognatae: Primi ministri Ucrainae
Ministri rectionis Ucrainicae Alexii Hončaruk 2019–2020

Arsenius Avakov • Helena Babak • Vladimirus Borodjans'kyj • Demetrius Dubilet • Michael Fedorov • Alexius Hončaruk • Xenia Kolada • Vladislaus Kryklij • Demetrius Kuleba • Dionysius Maljus'ka • Xenia Markarova • Timotheus Mylovanov • Anna Novosad • Alexius Oržel' • Bademus Prystaiko • Zoriana Skalec'ka • Iulia Sokolovs'ka • Andreas Zahorodnjuk

Ucraina : geographica
Subdivisiones Ucrainae
Regiones

Charcoviensis · Chersonensis · Chmielniciensis · Circassiensis · Czernihoviensis · Czernovicensis · Dnepropetrovskensis · Donetskensis · Eractensis · Ivano-Frankivskensis · Kioviensis · Kirovogradensis · Leopolitana · Luganskensis · Nicolaopolitana · Odessana · Poltavensis · Sumensis · Tarnopolitana · Transcarpathica · Vinniciensis · Volhyniensis· Zaporizhiensis· Zitomiriensis

Urbes status specialis

Kiovia · Sebastopolis

Res publica autonoma

Crimaea


De hac pagina


Receptum de "https://la.wikipedia.org/w/index.php?title=Ucraina&oldid=3835097"